Να είσαι εκεί

Όμορφα, χαρούμενα παιδιά, με υψωμένες γροθιές τραγουδούν Bella Ciao.

Αν έμεινες σπίτι, είναι κλισέ. Δίπλα τους, δονήθηκες απ’ τον παλμό.

Αν παρατηρείς τους ανθρώπους της κάθε μέρας, θα γκώσεις απ’ την ομαδική κατάθλιψη. Αν σκέφτεσαι τα δικά σου, ο δρόμος θα κυλήσει κάτω απ’ τα πόδια σου.

Αν είχες έρθει στο Σύνταγμα του ‘11, στην ΕΡΤ του ’13, θα είχες δει ωραίους, χαρούμενους ανθρώπους να ελπίζουν, να αισιοδοξούν, να διεκδικούν.

Μέσα απ’ την τηλεόραση, είδες «γύφτους», «αγανακτισμένους» και επέτρεψες στον εαυτό σου να τους λοιδωρήσει.

Αν ήσουν εδώ, θα αποθησαύριζες στιγμές αλώβητες από ήττες και θανάτους.  Σταγόνες  ύπαρξης.

Στο δρόμο η ζωή συναντιέται με τον έρωτα, την αγάπη, τη δημιουργία. Όσα μαρτυρούν πως στο σαρκίο μας κουβαλάμε και μια ψυχή.

Αν μείνεις στο ζάπινγκ, αρκείσαι να σπρώχνεις τους δείκτες του ρολογιού πιο κοντά στο τέλος. Που όσο ήσυχος κι αν είσαι, είναι αναπόδραστο το άτιμο.