Η θλίψη στο Charlie Hebdo

"Je suis Charlie" στα Αραβικά. Από τη σελίδα http://www.charliehebdo.fr

Σφαγή στο Charlie Hebdo.

Πρώτη αντίδραση: Θλίψη. 

Βαθειά Θλίψη.

Πρώτη ανάγνωση: Ανισότητα. Σε κοροϊδεύω/με πυροβολείς.

Δεν αποδίδονται καν τα ίσα του "οφθαλμόν αντί οφθαλμού".

"Είναι σκληρό να αγαπιέσαι από ηλίθιους."

Αλλάχ Ακμπάρ.

Αν ο Αλλάχ είναι μεγάλος, δεν πυροβολεί. Συγχωρεί. 

Δεν ξέρω. Αυτά μαθαίναμε. 

Κι ο Ισλαμισμός την Αγάπη διδάσκει.

Αλλά εδώ δεν μιλάμε για Θεούς. 

Εδώ υπάρχουν μόνο άνθρωποι.

Και μετά, πάνω απ' τους νεκρούς, σκάσανε μύτη τα όρνεα.

Να ανοίξει η συζήτηση για το μεταναστευτικό, απαιτεί κι ο Ν. Χατζηνικολάου στις ειδήσεις.

Δεύτερη αντίδραση: Εξισώνεις τους φονταμενταλιστές με το σύνολο των θρησκευόμενων;

Είναι τόσο λογικό, όσο το να ταυτίζεις τους χριστιανοταλιμπάν του Χυτηρίου (πατώντας εδώ, θυμάστε τα γεγονότα) με το σύνολο των Ορθόδοξων.

Αλλά δεν ανοίγουν συζητήσεις μόνο τα όρνεα. 

Κι άλλοι αισθάνονται άβολα μ' αυτή την επίθεση.

Δύο αντικρουόμενα κι ωστόσο εύλογα -κατά τη γνώμη μου- ερωτήματα αναδύονται:

1. Έχει όρια η σάτιρα; Μα σε έναν δημοκρατικό πλανήτη, δεν θα έπρεπε να έχει. (Αλλά κατά πού πέφτει αυτός;)
2. Είναι αποδεκτό να ειρωνεύεσαι την πίστη ανθρώπων τους οποίους έχεις εξαθλιώσει ; Τους οποίους έχεις άγρια εκμεταλλευτεί; Σίγουρα δεν είναι πολύ δίκαιο να παρακολουθείς το έργο από τη στιγμή που πατήθηκε η σκανδάλη και πέρα./Κάνε και ένα φλασμπάκ.

Φαντάσου τον παππού, το θείο που φθάνει χρόνια πριν στο νησί Έλλις. Φτωχός, εξαντλημένος, αγράμματος, με μόνα σωσίβια την πίστη του και μια αμυδρή ελπίδα επιστροφής. Φαντάσου λέει, μετά τον ιατρικό έλεγχο, να του κάνανε κι ένα τεστάκι προσαρμοστικότητας. Να του δείχνανε π.χ. μια εικόνα της Παναγίας με σώμα σκύλας και να τον ρωτούσαν: «το αποδέχεσαι; Αυτό είναι το χιούμορ μας. Εμείς έτσι ζούμε. Αν θες να ζήσεις μαζί μας, πρέπει να το δεχτείς.»

Ζόρικο, ε; Ευτυχώς στο Έλλις δεν έγιναν έτσι τα πράγματα κι ο παππούς/ο θείος αφομοιώθηκαν ομαλά διατηρώντας και την πίστη και την ελπίδα της επιστροφής.

Δεν θέλω ν' αρχίσω τους αφορισμούς, ότι η σάτιρα είναι αποδεκτή όταν απευθύνεται από τον αδύναμο προς το δυνάστη, αλλιώς γίνεται χλευασμός. 

Δεν θέλω, γιατί όταν πυροβολείς, παύεις να είσαι πια ο αδύναμος και γίνεσαι κι εσύ δυνάστης. 

Αλλά εύκολες απαντήσεις δεν έχω. 

Μόνο θλίψη.