Παγκοσμιο-ποίηση είναι...

Θυμάμαι όταν μικροί γράφαμε εκθέσεις για τα παιδάκια όλου του κόσμου που πιάνονται χέρι με χέρι και φτιάχνουν αλυσίδες αγάπης γύρω από τη γη, όταν πριν πέσουμε για ύπνο προσευχόμαστε να νιώθουν όλα τους την ίδια ζέστη και θαλπωρή που είχαμε κι εμείς, θυμάμαι τότε που ζωγραφίζαμε γαλανούς ουρανούς και λαμπερούς ήλιους, που στολίζαμε τις ζωγραφιές μας με χοροπηδηχτά σκυλάκια κι ανέμελα προβατάκια και γαργαλούσαμε τις ήρεμες θάλασσες με γαλάζια κύματα, που διαβάζαμε για ήρωες που σώζανε τον κόσμο και τους φίλους τους, που φανταζόμαστε τη ζωή με γέλια και γιορτές, που σηκώνοντας τα μικρά κεφάλια μας προς τους γιγάντιους ανθρώπους τριγύρω μας διακρίναμε μόνο τα χαμόγελα και τις ζεστές καρδιές, τότε που θρεφόμαστε με χάδια και αποζητούσαμε τα κανακέματα των παππούδων, που βλέπαμε τη ζωή από ζαχαρένια καλειδοσκόπια και μαγικά φίλτρα αγάπης…

Πέρασαν τα χρόνια, και μεγαλώσαμε μαζί με εικόνες μίσους και αποστροφής, είδαμε παιδιά σε αναχώματα, ζωσμένα με φυσεκλίκια, σκοντάψαμε πάνω σε βλέμματα γεμάτα απορία μέσα από εξωνησμένα καρυδότσουφλα και πίσω από σύρματα στρατοπέδων, διακρίναμε τη διάκριση της επίκλησης “υπέρ των ορθοδόξων ημών χριστιανών”, διαβάσαμε για ασύμμετρες απειλές και κινδύνους εξ ανατολών, εκ δυσμών και από βορρά-το ξεράμε ότι μόνο ο νότος θα μας σώσει, εξυμνήσαμε επαναστατημένους εφήβους και μελαγχολικούς πρωτοπόρους, γράψαμε για τσακισμένα όνειρα και ιδανικούς αυτόχειρες...

Και μέσα απ' την τραχύτητα της καθημερινότητας, τη σκληρότητα του χρόνου, τη μικροθυμία του θεού και τη μισαλλοδοξία των ανθρώπων, αρχίζεις όλα να τα αποδομείς και σιγά-σιγά να τα ξαναχτίζεις με lego στο μέγεθος των δυνατοτήτων σου, ξεχωρίζεις την ήρα των γνωστών από το στάρι των φίλων σου, ξεκινάς να καταρρίπτεις τα διλήμματα και να χαλαρώνεις τις αλυσίδες σου και, τότε μόνο, ξεγλιστράς σε όνειρα που διαρκούν και τη μέρα μεταστρέφοντας τις λέξεις της πραγματικότητάς σου:

Και όταν πλέον συνειδητοποιείς ότι φοράς ρούχα βαμμένα με χρώματα ινδικά, ραμμένα σε κάποιο εργοστάσιο στο Μπαγκλαντές που έχουν έρθει στο κινέζικων συμφερόντων λιμάνι, έχουν ξεφορτωθεί από Πακιστανούς μετανάστες, έχουν πληρωθεί με απάτριδα κεφάλαια που διακινήθηκαν σε άκαρδες τράπεζες, όταν οδηγείς γιαπωνέζικο αυτοκίνητο στον γερμανικών προδιαγραφών αυτοκινητόδρομο, όταν ακούς στο ραδιόφωνο τη βιεννέζικη πρωτοχρονιάτικη συναυλία, όταν σταματάς σε πρατήριο με φθηνό αραβικό πετρέλαιο για να πιεις χυμό από αφρικάνικο μάνγκο, όταν λικνίζεσαι βλέποντας τους Stones στη συναυλία τους στο Hyde Park και ξαφνικά στην οθόνη του γαλλικού Airbus εμφανίζεται το μήνυμα: Athens 20 km -- Makkah 2480 km, αναφωνείς με διεστραμμένη επίγνωση παγκοσμιοποίηση είναι να «πετάς» από μια αγκαλιά φίλων και σε λίγες ώρες να «πέφτεις»* σε μια άλλη…

       Αφιερωμένο στο κοριτσάκι από πίσω κάθισμα που κατά την απογείωση φώναζε     «πετάμε, πετάμε» και στην προσγείωση «πέφτουμε, πέφτουμε»