Είναι κάτι μέρες που δεν έχω να πω τίποτα.
Κάποιες άλλες –μπορεί και να 'ναι οι ίδιες- που δεν θέλω ν’ ακούσω τίποτα.
Δεν θέλω να είμαι πια ευγενική.
Δεν θέλω άλλη ενημέρωση.
Θέλω να κλειστώ στο αυτιστικό μου σύμπαν κι ηλεκτροφόρα
σύρματα να εκτινάζουν όποιον πλησιάζει.
Αυτές τις μέρες, το μόνο που με γιατρεύει είναι ένα
παραμύθι.
Μια ιστορία για έναν άλλον πλανήτη.
Αρμονικό, όμορφο.
Χωρίς χειροκροτητές της παγκόσμιας νομιμότητας.
Μια ιστορία για έναν
εξωγήινο ποιητή.
Για έναν μικρό πρίγκιπα.
Ευτυχώς, να λέμε, που υπάρχει κι ο Μικρός Πρίγκιπας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μικρός Ιαματικός Πρίγκιπας. :)
Διαγραφήτώρα που είπες για φόνους παιδιών.. είδα το πρωί στις ειδήσεις πως μια νταντά έδερνε βαναυσα το μωράκι που κρατούσε.. μα τι κόσμος είναι αυτός μωρέ; έλεος δηλαδή..
ΑπάντησηΔιαγραφήπως μπορεί κανείς να ξεσπάει σε ένα πλασματάκι λίγων ετών?
δεν το χωράει ο νους μου….
Αυτός ο κόσμος, είναι ο δικός μας κόσμος. Εϊμαστε μέρος του. Είναι σαν το παιδί και τον αγαπημένο μας. Όσο παράξενος, όσο αφόρητος κι αν γίνεται, όσο μάταιες κι αν φαίνονται οι προσπάθειες μας να τον αλλάξουμε. Ε, όταν το παρακάνει, τραβάμε για λίγο την πρίζα και ταξιδεύουμε. :)
ΔιαγραφήΗ σιωπή μας, όμως, είναι το όπλο εκείνων που θέλουν να την επιβάλουν...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Όλοι οι ενήλικες ήταν κάποτε παιδιά... αλλά ελάχιστοι το θυμούνται"
Είναι όντως το όπλο τους. Η σιωπή κι ο φόβος. Μερικές φορές όμως, χρειαζόμαστε μια σύντομη αγρανάπαυση.
Διαγραφή