Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Εν-ηλικίωσις




We shall not cease from exploration 
And the end of all our exploring
 Will be to arrive where we started
 And know the place for the first time.
 Through the unknown, unremembered gate
 When the last of earth left to discover
Is that which was the beginning

T.S.Eliot



Έχει μείνει ξάγρυπνη όλο το βράδυ. Η μια σκέψη να καθησυχάζει την άλλη και η καινούργια να ξεπετιέται σαν ένα χνούδι σκόνης που ξεκολλά από το ταβάνι και αιωρείται στον αέρα μέχρι να φτάσει και την πλακώσει. Κι η καρδιά κάθε τόσο να παραφυλά την αναστάτωση. Όπως πάντα, πριν από ένα σημαντικό γεγονός της μέχρι τώρα ζωής της. Άραγε πώς θα είναι εκεί έξω; Είναι καλά προετοιμασμένος; Θα είναι καλά εκεί που θα μείνει; Θα τρώει καλά; Θα τα καταφέρει στα μαθήματα; Κι αν τον προγκήξει κάποιος καθηγητής; Κι αν τον ειρωνευτεί κάποιος ντόπιος συμφοιτητής; Κι αν ερωτευτεί και ξεμυαλιστεί; Κι αν κρυώσει χωρίς… Πήρε αρκετά φάρμακα μαζί του; Μπορεί να καταλάβει αν έχει πυρετό χωρίς το προστατευτικό χέρι της μάνας; Συνέχιζε να ταλανίζεται και να φαντάζεται τη μετά ζωή, κομμένη και γραμμένη με τις μέχρι τώρα εμπειρίες της.
Τον βλέπει να ισορροπεί πάνω στα βραχάκια της παραλίας, αυτά που χαράζουν την παραλία απλώνοντάς τη μέχρι πέρα στον ορίζοντα, και τρέμει στη σκέψη μην πέσει και χτυπήσει. Γέμισε με φιλιά και λεβάντες τα ρούχα του, αργότερα θα τα στέλνει κρυμμένα μέσα σε καλοραμμένα φακελάκια. Περνάει η αγάπη μέσα από τα γουάι-φάι επιβιώνουν τα συναισθήματα μέσα από τις οπτικές ίνες;

Κάθεται και κοιτά τον ωκεανό. Μια ζεστή κούπα καφέ. Τη δική του. Αυτήν που θα γεμίζει προσεκτικά κάθε-μέρα. Αυτή που για πολλά χρόνια θα κουβαλάει πάντα μαζί του, ξεφλουδισμένη, γαριασμένη, αγαπημένη. Παρέες. Ξενύχτια. Ξύδια. Γλυκίσματα. Γέλια. Χάδια και φιλιά. Κουβαλάει βιβλία. Πολλά παραπάνω από όσα μπορεί να σηκώσει, όπως τότε στο δημοτικό. Πέιπερς και περγαμηνές. Ξυραφάκια και προφυλακτικά. Νομίζει ότι θα τα καταφέρει. Δεν νοιώθει καμιά ιδιαίτερη ανησυχία όπως όλοι οι άλλοι γύρω του. Το μυαλό του είναι μπροστά. Κι όμως θα τα καταφέρει. Θα βουτήξει βαθιά μέσα. Ντέφινιτλυ.

*αφιερωμένο στη συν-μπλόγκερ μου

8 σχόλια:

  1. Απαντήσεις
    1. μην ανησυχείς για πράγματα που διορθώνονται και για πράγματα που δεν διορθώνονται...

      Διαγραφή
  2. Αυτός θα τα καταφέρει και θα προσαρμοστεί στο νέο και στο καινούργιο...
    Αυτοί που μένουν πίσω δυσκολεύονται να προσαρμοστούν, ίσως φταίει η ηλικία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σίγουρα, όσο για μας...εξάσκηση θέλει κι υπομονή χρειάζεται…:-)

      Διαγραφή
  3. Η Σταυρούλα έχει δίκαιο!

    (Αυτό όμως δε μας εμποδίζει να στέλνουμε τις ευχές μας για αυτή τη σημαντική περίοδο της ζωής του που μόλις αρχίζει)

    ΑπάντησηΔιαγραφή