Περί-πτυξις

Πίσω από τη σιδερένια πόρτα του κήπου το κορίτσι στεκόταν ολόρθο. Περίεργο, γιατί συνήθως το συναντούσες σκυφτό, πότε να σκαλίζει κανένα παρτέρι, πότε να ξεβουλώνει τις απορροές, πότε γερμένο κάτω από τις φυλλωσιές να κλαδεύει ατίθασες παραφυάδες. Όταν βέβαια την πετύχαινες κάτω στον κήπο, γιατί τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας πνιγμένο μέσα στο μεροδούλι ίσα που προλάβαινε να του ρίξει κάποιες κλεφτές ματιές επιστασίας κάθε φορά που περνούσε δίπλα από κάποιο παράθυρο της μονοκατοικίας όπου έμενε μαζί με τους γηραιούς - πλέον - γονείς του. Αφότου η δίδυμη αδερφή της είχε παντρευτεί κι είχε μετακομίσει σε άλλη πόλη, είχε αναλάβει, βάσει μιας ερήμην της ανείπωτης συμφωνίας, τη φροντίδα τόσο των γονιών όσο και της πατρικής κατοικίας,  καθώς όμως είχε αργήσει να παντρευτεί τον κατάλληλα προικισμένο νέο και να φτιάξει το δικό της σπιτικό, και τα χρόνια περνούσαν, το σπίτι και οι γονείς χρειάζονταν ολοένα και μεγαλύτερη φροντίδα.

Το αγόρι στεκόταν απέναντί της και έγερνε προς το μέρος της. Η συνομιλία τους φαινόταν να έχει ενδιαφέρον, γιατί κι οι δυο έμοιαζαν απορροφημένοι, αλλά από το στήσιμο του κορμιού της νεαρής γυναίκας, κάποιος που ήξερε από αυτά θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι η κουβέντα την αφορούσε λίγο παραπάνω από όσο αυτόν. Ο καλοβαλμένος νεαρός παρά το γεγονός ότι ισομοίραζε  το βάρος του σώματος και στα δυο του πόδια, που έμοιαζαν να πλέουν μέσα στις στρατιωτικού τύπου μπότες με τα χαλαρωμένα τα κορδόνια και τις ξηραμένες λάσπες, διατηρούσε μια ελαφριά κλίση προς το πλάι, τονίζοντας ηθελημένα ή όχι μια παιδιάστικη και κατεξοχήν ελκυστική ανεμελιά.

Κρίνοντας από τα ρούχα της δουλειάς του αγοριού που ανέδυαν άρωμα χλωροφύλλης, η συζήτηση αφορούσε τις κηπευτικές εργασίες, ενώ στην ένταση της φωνής του κοριτσιού  διακρινόταν μια ιδιαίτερη βαρύτητα και σημαντικότητα που δεν ταίριαζαν απαραίτητα με το περιεχόμενό της.

Το κορίτσι που ίσα-ίσα είχε προλάβει να σιάξει τα μαλλιά της πριν κατέβει, όταν χτύπησε το κουδούνι, μετάνιωνε τώρα που δεν της πέρασε από το μυαλό να στάξει λίγες σταγόνες κολώνια, από αυτή που της είχε χαρίσει πριν από χρόνια η νονά της και τη φορούσε κάθε Κυριακή ή σε καμιά μεγάλη γιορτή στην εκκλησία. Σε τακτά διαστήματα, όχι πάντα συγκρίσιμα μεταξύ τους, η μικρή ίσιωνε τη φούστα της ώστε να κρύβεται το κουμπί που έλειπε χαμηλά κάτω, λίγο πριν τον ποδόγυρο, αποδιώχνοντας ταυτόχρονα μέσα από το κεφάλι της τη φωνή της μάνας, ανεπρόκοπη, πότε θα αξιωθείς να το ράψεις, έτσι ανοικοκύρευτη που είσαι να δω ποιος θα σε πάρει εσένα.

Κάποιος που  από πολύ παλιά έχει εντρυφήσει στην ανθρωποπαρατήρηση εύκολα ξεχώριζε τα αδιόρατα βήματα που το κορίτσι έκανε προς το μέρους του, αν και το κορίτσι θα προτιμούσε να τα περιγράφει με την ορολογία που είχε μάθει για τις φιγούρες από τη σχολή χορού. Κάθε τόσο κοιτάζονταν στα μάτια και ισάριθμες φορές άλλαζε ο χτύπος της καρδιάς της τόσο απότομα που ένιωθε ότι την τίναζε ολόκληρη και από ένστικτο συστολής περισσότερο και όχι αυτοσυντήρησης κάλυπτε με το χέρι το στήθος της.

Όταν και οι τελευταίες λεπτομέρειες είχαν ταχτοποιηθεί, πόσα μέτρα ποτιστικού σωλήνα χρειαζόντουσαν, πόσες μικρές γλάστρες υπήρχαν στον κήπο, πόσα δέντρα μετρούσε η αυλή, πώς θα εξασφαλιζόταν η άρδευση των πλαϊνών παρτεριών, τι κόστος θα έπρεπε να προεξοφληθεί, κατά τρόπο που να διασφαλίζεται ο αρχικός στρατηγικός σχεδιασμός, έδωσαν τα χέρια, κρατώντας τα σφιγμένα λίγο παραπάνω από το ευπρεπώς, κατά τις διδαχές από το γυμνάσιο θηλέων, αποδεκτό.

Προσπαθώντας να επιδιορθώσει τη διασαλεμένη τάξη του ιδιοτελούς της σύμπαντος, το κορίτσι, ανέβηκε γοργά τη σκάλα και μπήκε στο σπίτι. Απέφυγε τη μάνα της, που ερχόταν μέσα από το διάδρομο με όση βιάση της επέτρεπαν τα γέρικα πόδια της, να μάθει γιατί εκείνη είχε καθυστερήσει τόσο στον κήπο, και κλείστηκε στο δωμάτιο της. Εκεί κάτω από τα σεντόνια της κι ανάμεσα στα σκέλια της ξετύλιξε ανενόχλητη με τη φαντασία της και με κάθε λεπτομέρεια τη συνέχεια της συνομιλίας της με το νεαρό κηπουρό.