Τα νέα σας

Η βδομάδα ξεκινάει με μυρωδιά φρεσκοκομμένου καφέ. 

Ε, κάθε αρχή κι εύκολη. 

Στη συνέχεια τα χαλάμε λίγο. 

Προσπαθούμε να χαμογελάσουμε:

... κι απομένουμε να κουνάμε το κεφάλι.

Μαθαίνουμε πως τα παιδιά της Γάζας ξεκινάνε το σχολείο. (Το χιλιοτρυπημένο, το ετοιμόρροπο, με τις εκατοντάδες απουσίες.)
Αλλά κοιτάξτε:

Χαμογελάνε.
Εμείς τι θα 'πρεπε να κάνουμε;

Εντάξει, μπορείς να χαμογελάσεις και με το Βενιζέλο που σπεύδει πανικόβλητος να αλλάξει τον εκλογικό νόμο, και με τον υπερφιλελεύθερο Χωμενίδη (πόσο ταλέντο στα σκουπίδια της ξινίλας!), που μυρίστηκε ναυάγιο κι εγκαταλείπει το πλοίο της ΝΕΡΙΤ.
(Αχ ποντικάκι, ποντικάκι.)



Αλλά σιγά μην μείνουμε στη μελαγχολία εντέλει.
Μπορούμε να λιώσουμε στις αγκαλιές των φίλων μας;
Χωρίς ενοχές;
Επιτέλους!
Πριν μας στερήσουν και τα λοιπά αυτονόητα;
Πριν μας βομβαρδίσουν;
Και κυρίως, πριν αγωνιστούν για μας;
Αλλά κι αν όλα αυτά μας βρουν...
Μπορούμε να συνεχίσουμε να γελάμε και μετά;
Όσο είμαστε ζωντανοί;
Είναι ένας τρόπος να παραμείνουμε ανίκητοι, λέω.