Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Μισοκρυμένα τα εφήμερα


Ένας ορεξάτος Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ρίχνει την στεκιά του μπροστά στο φακό. Παίζουμε κι εμείς οι μαύροι, λέει η φωτογραφία. Διεκδικούμε το μερίδιο στη χαρά, όπως κι εσείς. Μια εικόνα που γέννησε ελπίδα. Η ελπίδα αυτή δολοφονήθηκε λίγο αργότερα.

Αλήθεια -των αδυνάτων αδύνατο
ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω /
αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε
το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου /
το εφήμερο της παράλογης ζωής του
κι ανακαλύπτουνε διαφορές
γιομάτοι μίσος διαφορές
σε χρώμα δέρματος /φυλή / θρησκεία*

Εαρινή ισημερία. Το φως ισοψηφεί του σκότους (λέει). Κερδίζει στην παράσταση νίκης, αλλά το τελικό αποτέλεσμα διαψεύδει τις προβλέψεις. Αν γινόταν αλλιώς, δεν θα υπήρχε Παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού. Αφού μιλάμε ακόμα για ρατσισμό, το σκοτάδι μας έχει πάρει αμπάριζα.
Σύμφωνα με την Wikipedia, ρατσισμός είναι η αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι μεταξύ τους, αλλά διαχωρίζονται σε ανώτερους και κατώτερους, ανάλογα με το χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα ή τη θρησκεία. 
Δεν ξέρω αν είναι σωστός ο ορισμός. 
Όταν ο πατέρας μου, γιος Έλληνα, ήρθε με τους κατεστραμμένους οικονομικά γονείς του στην Ελλάδα, τα παιδιά του σχολείου τον κορόιδευαν, λέγοντας τον Ρωσάκι. Όταν η μητέρα μου ήρθε διωγμένη από την Αλεξάνδρεια, οι συμπατριώτες της, την αποκαλούσαν αραπίνα. Κι ας ήταν ξανθογάλανη. Κοινό γνώρισμα και των δύο, η φτώχεια.
Η αλήθεια είναι πως δεν απεχθανόμαστε όλους τους ξένους. 
Αν επισκεφθεί τη χώρα εξωγήινος επενδυτής σκορπώντας το διαπλανητικό του χρυσάφι, είναι σίγουρο πως θα τον καλοδεχτούμε κι ας είναι φτυστός η Λερναία Ύδρα. Ο πλούτος ασκεί μια γοητεία ανυπέρβλητη στους ανθρώπους. Ούτε ο έρωτας δεν είναι τόσο δραστικό κολλύριο. 
Δεν είναι επομένως, το οποιοδήποτε διαφορετικό που γεννάει το ρατσισμό. Αν το διαφορετικό φέρνει δώρα, κανένα πρόβλημα δεν έχουμε μαζί του. 
Σκαλώνουμε σε ότι ακουμπάει τις πληγές μας. Είτε λέγεται φτώχεια και ενοχή, είτε απειλεί τα βολεμένα ψέματα του μυαλού μας. 'Οπως ο μη αποδεκτός -απ' τον αγριωπό παππού στο κάδρο- σεξουαλικός προσανατολισμός. Αναζητά αυτό το λειψό μέσα μας, μια ταπεινή ευκαιρία σύγκρισης για να μας αναδείξει νικητές σε ένα ρινγκ όπου τον αντίπαλο τον έχει ξυλοφορτώσει άλλος. Αρκεί μονάχα να μετρηθούμε μ' έναν ευάλωτο, με κάποιον ήδη χαμένο σε ένα παιχνίδι χωρίς λογική. Μετράει ο μπρατσαράς τους μύες του με την ξανθιά, για να αυτοανακυρηχθεί εξυπνότερος, ο νοικοκυραίος με τον πρόσφυγα που έχασε το δικό του νοικοκυριό, ο άντρας με τις καταχωνιασμένες αμφιβολίες ανδρισμού με τον ομοφυλόφιλο. Φοβόμαστε ότι μπορεί να μας μοιάσει, ότι μας έμοιαζε παλιά και τώρα έγινε εφιάλτης, ότι κατά βάθος είμαστε εμείς, ότι έχουμε βολικά υποβιβάσει στο μυαλό μας και του ρίχνουμε τη χαριστική πατητή μην τυχόν και σηκώνοντας κεφάλι μας ξεπεράσει ή χειρότερα ακόμα, αποδειχτεί δίδυμο αδερφάκι.
Η παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού, θα μπορούσε να ήταν και Παγκόσμια μέρα του Κρυφτού.

Προσπάθησε να τα φυλάξεις, ποιητή,
όσο κι αν είναι λίγα αυτά που σταματιούνται.
Του ερωτισμού σου τα οράματα.
Βάλ’ τα, μισοκρυμένα, μες στες φράσεις σου.
Προσπάθησε να τα κρατήσεις, ποιητή,
όταν διεγείρονται μες στο μυαλό σου,
την νύχτα ή μες στην λάμψι του μεσημεριού.**


Νίκος Εγγονόπουλος: «Στην κοιλάδα με τους ροδώνες»
** K.Π. Καβάφης: «Όταν διεγείρονται»

Κείμενο γραμμένο για το διαδικτυακό αφιέρωμα της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης και Αντιρατσισμού.
Συμμετέχουν επίσης:
Ο ήχος του ανέμου
Ποδηλάτισσα

1 σχόλιο: