Με το βάρος των ονείρων

Στα πιο καλά μου όνειρα ξέρω να πετάω.

Χαμηλές πτήσεις πάνω από στέγες, λοξά παράθυρα σοφίτας, κορφές δέντρων με ένα πράσινο εκείνης της στιγμής που σκάει το οξυγόνο με ένα πλινκ.

Στα όνειρα δεν χρειάζομαι γυαλιά. Όλα είναι σαφή στα πάνω και στα κάτω της κλίμακας. Στα μακρινά, τα κοντινά, τα μικροσκοπικά, τα σώψυχα.

Πετάω ανάμεσα σε  σύννεφα φαγώσιμα.Με γεύση παγωτού μηχανής.

Στα πιο καλά μου όνειρα κολυμπάω σε διάφανα ποτάμια και θαλασσινές λίμνες.Το νερό διαπερνά και καθαρίζει. Είναι ελαφρύ, ζεστό, ιαματικό και αναπνεύσιμο.

Ξυπνάω και ξεχνάω τις λεπτομέρειες. Διατηρώ μόνο μια μακρινή ανάμνηση συναισθημάτων.

Αυτή την ουσία των ονείρων, οι διαλεχτοί άνθρωποι τη διατηρούν στον ξύπνιο τους. Και λίγοι απ' αυτούς, έχουν βρει τον τρόπο να τη μεταγγίζουν σε μας τους ατάλαντους και ξεχασιάρηδες.

Επειδή υπάρχουν αυτοί οι λίγοι, οι ελάχιστοι, νομίζουμε ότι ο άνθρωπος είναι εν γένει ξεχωριστό πλάσμα. Ενώ ξεχωριστοί είναι εκείνοι. 

Επειδή κάποιοι μετρημένοι στα δάχτυλα αναπαράγουν το πλινκ του οξυγόνου, την κάθαρση του ονειρικού νερού, τη γεύση του παγωτού μηχανής, περνιόμαστε κι εμείς για μάγοι. Με πάτημα εκείνους, μιλάμε για το άνω θρώσκω λες κι όλη την ώρα ατενίζουμε ουρανούς.

Χάρη σ' αυτούς τους χαρισματικούς, πάμε κι αθροιζόμαστε, γιατί είναι τόση η ελαφράδα τους που σηκώνει και το δικό μας βαρύ φορτίο. Έστω για μια στιγμή. Τους αφήνουμε να μας παρασύρουν στις χαμηλές τους πτήσεις κι εκείνοι μας κάνουν να πιστέψουμε πως γνωρίζουμε τάχα να πετάμε.

Ενώ ούτε τα φτερά μας ξέρουμε πού βρίσκονται ούτε το τίμημα που πληρώνουν για να διατηρούν τα δικά τους. 

Όπως και να 'χει, σας ευχαριστούμε ξεχωριστά πλάσματα.