Μπιρίμπα

Είστε εσείς που βαριέστε τα χαρτιά, είμαστε κι εμείς που λόγω καιρού αποκλειστήκαμε στο ορεινό σπιτάκι με 3 έφηβους (δυο γιους και το φίλο που φιλοξενούσαμε) κι ενώ ο καλός μου αποκοιμήθηκε στον καναπέ, οι τέσσερεις συμφωνήσαμε να παίξουμε μπιρίμπα.

Paul Cézanne les Joueurs de cartes 

Και λοιπόν; θα μου πείτε. Ε, λοιπόν, έχει πολύ ενδιαφέρον το τι αποκαλύπτουν οι άνθρωποι χαρτοπαίζοντας. Ο τρόπος που κερδίζεις, ο τρόπος που χάνεις, η αφτιασίδωτη χαρά, η πιθανή στενοχώρια, η σαχλαμάρα κυρίως, στη διάρκεια του παιχνιδιού είναι απρόσμενα εύγλωττες.

Κοίτα τώρα να δεις λόγο που βρήκα να καμαρώσω: τ’ αγόρια μου ξέρουν να χάνουν. Κι οι δυο τους είναι άσχετοι στα χαρτιά. Ούτε να ανακατεύουν ξέρουν –τους φεύγουν τα τραπουλόχαρτα αριστερά-δεξιά, ούτε να μετράνε τις κάρτες που περνούν, ούτε πονηριές και στρατηγική κατέχουν. Παίξανε με ό,τι άρπαξαν στο ταχύρυθμο που τους κάναμε εγώ κι ο φιλοξενούμενος που είναι ένα ευγενικό χαρτόμουτρο. Όμως εγκλωβισμένοι καθώς βρεθήκαμε κι είπαμε να παίξουμε, τα αγόρια μου γελάνε, αστειεύονται, αυτοσαρκάζονται όταν χάνουν και χάνουν ξανά και ξανά. Διατηρούν την αισιοδοξία τους ακόμα κι όταν δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να κερδίσουν. Λες και αντλούν από ανεξάντλητο απόθεμα. Λες και παράγουν αισιοδοξία και χαρά οn demand που λένε κι οι Βρετανοί χωρικοί. Αποδέχονται την ήττα χωρίς γκρέμισμα. Πού τα έμαθαν όλα τούτα;

Μπορεί να είναι η κοψιά της νέας γενιάς, η μετάλλαξη που δεν πήραμε μυρωδιά, το ορόσημο πως η ήττα είναι το νέο μαύρο,  που δεν αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως χάσιμο κι αποτυχία αλλά σαν πάτημα για νέα αρχή, σαν αφορμή για μια λυτρωτική αποδόμηση.

Μπορεί απλώς και να ναι η κουκουβάγια με τα κουκουβαγιόπουλα ή η δική μου αποκοιμισμένη αισιοδοξία που είδε ένα τόσο δα φωτάκι κι είπε να ανασηκωθεί από τον ύπνο και να τεντωθεί λιγάκι. Να γράψει κι ένα ποστάκι για την μπιρίμπα, τα πακέτα, το νόημα της ζωής κι άλλα τέτοια άσχετα.