Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016

Μπιρίμπα

Είστε εσείς που βαριέστε τα χαρτιά, είμαστε κι εμείς που λόγω καιρού αποκλειστήκαμε στο ορεινό σπιτάκι με 3 έφηβους (δυο γιους και το φίλο που φιλοξενούσαμε) κι ενώ ο καλός μου αποκοιμήθηκε στον καναπέ, οι τέσσερεις συμφωνήσαμε να παίξουμε μπιρίμπα.
Paul Cézanne les Joueurs de cartes 
Και λοιπόν; θα μου πείτε. Ε, λοιπόν, έχει πολύ ενδιαφέρον το τι αποκαλύπτουν οι άνθρωποι χαρτοπαίζοντας. Ο τρόπος που κερδίζεις, ο τρόπος που χάνεις, η αφτιασίδωτη χαρά, η πιθανή στενοχώρια, η σαχλαμάρα κυρίως, στη διάρκεια του παιχνιδιού είναι απρόσμενα εύγλωττες.
Κοίτα τώρα να δεις λόγο που βρήκα να καμαρώσω: τ’ αγόρια μου ξέρουν να χάνουν. Κι οι δυο τους είναι άσχετοι στα χαρτιά. Ούτε να ανακατεύουν ξέρουν –τους φεύγουν τα τραπουλόχαρτα αριστερά-δεξιά, ούτε να μετράνε τις κάρτες που περνούν, ούτε πονηριές και στρατηγική κατέχουν. Παίξανε με ό,τι άρπαξαν στο ταχύρυθμο που τους κάναμε εγώ κι ο φιλοξενούμενος που είναι ένα ευγενικό χαρτόμουτρο. Όμως εγκλωβισμένοι καθώς βρεθήκαμε κι είπαμε να παίξουμε, τα αγόρια μου γελάνε, αστειεύονται, αυτοσαρκάζονται όταν χάνουν και χάνουν ξανά και ξανά. Διατηρούν την αισιοδοξία τους ακόμα κι όταν δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να κερδίσουν. Λες και αντλούν από ανεξάντλητο απόθεμα. Λες και παράγουν αισιοδοξία και χαρά οn demand που λένε κι οι Βρετανοί χωρικοί. Αποδέχονται την ήττα χωρίς γκρέμισμα. Πού τα έμαθαν όλα τούτα;
Μπορεί να είναι η κοψιά της νέας γενιάς, η μετάλλαξη που δεν πήραμε μυρωδιά, το ορόσημο πως η ήττα είναι το νέο μαύρο,  που δεν αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως χάσιμο κι αποτυχία αλλά σαν πάτημα για νέα αρχή, σαν αφορμή για μια λυτρωτική αποδόμηση.

Μπορεί απλώς και να ναι η κουκουβάγια με τα κουκουβαγιόπουλα ή η δική μου αποκοιμισμένη αισιοδοξία που είδε ένα τόσο δα φωτάκι κι είπε να ανασηκωθεί από τον ύπνο και να τεντωθεί λιγάκι. Να γράψει κι ένα ποστάκι για την μπιρίμπα, τα πακέτα, το νόημα της ζωής κι άλλα τέτοια άσχετα. 

5 σχόλια:

  1. Αχ γιατί μου θύμισες τη μπιρίμπα;
    Όλο το καλοκαίρι μας έβαζε και παίζαμε η θεία Φεβρωνία. Κάθε βράδυ!
    Και το ίδιο θα περάσουμε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, που θα ξανάρθει!
    Δεν θα το αντέξω. Θα πάρω τα βουνά. Νομίζω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εμείς που πήραμε τα βουνά, την μπιρίμπα δεν την αποφύγαμε. ;)
      (μα τηλεόραση δεν βλέπει αυτή η θεία; ΚΑΠΗ δεν έχετε κοντά να απασχοληθεί δημιουργικά με παιδάκια-εχμ...θείες- της ηλικίας της;)

      Διαγραφή
    2. Το καλοκαίρι δεν βλέπει τίποτα. Θέλει μόνο βεράντα και μπιρίμπα.
      Τον χειμώνα, πάλι δεν βλέπει τίποτα. Θέλει μόνο ξηρούς καρπούς και μπιρίμπα.
      Όσο για τα ΚΑΠΗ, η Φεβρωνία λέει ότι "Αυτά είναι για όταν γεράσω".
      Φυσικά το πουλάκι μου, είναι άνω των 80 Μαΐων. Κορασίς δηλαδή! Που δεν θα γεράσει ποτέ, όπως το βλέπω.
      Άστα να πάνε στο διάολο δηλαδή.
      Θα της τον έκοβα τον αέρα και δεν θα πατούσε ξανά το πόδι της στο σπίτι, αλλά ας όψεται που είναι η μόνη εύχερη και χωρίς υποχρεώσεις, από το σόι του μπαμπά μου και την αγαπάει πολύ η μητέρα μου, διότι ως αδελφή του τού μοιάζει αρκετά και της θυμίζει της μητέρας τον μπαμπά και γενικώς αυτές οι δύο καλά περνάνε.
      Αλίμονο σ' εμένα και το στεφάνι μου, που εδώ που τα λέμε, και μη βγει παραέξω, δεν τον βλέπω να δυσανασχετεί με όλα αυτά!
      Πω πω! Γκρινιάζω; Συμπάθα με, αλλά κάπου πρέπει να πω κι εγώ το δράμα μου!
      Διότι ένα δράμα ζω κι έμειναν μόνο 47 ημέρες μέχρι την άφιξή της!
      Σ' αφήνω τώρα. Πάω να βρω έναν τοίχο να χτυπήσω το κεφάλι μου!

      Διαγραφή
    3. Το αναγνωρίζω! Είναι ένα δράμα. (Δεν πειράζει που γελάω μόνη μου διαβάζοντας για τη θεία, ε;)

      Διαγραφή
  2. Άντε καλέ, εδώ γελάω κι η ίδια με τη Φεβρωνία και τις επιπτώσεις της!
    Νευρικό γέλιο, αλλά, όπως και να έχει, γέλιο!

    Μιλ μερσί δια την συμπαράσταση Νέφοσις Α!

    ΑπάντησηΔιαγραφή