Πολύχρωμες προσευχές

Μ’ αρέσουν οι άδειες εκκλησίες. Οι ναοί όλων των θρησκειών μετά την αποχώρηση των ανθρώπων. 

Για μένα, οι διαφορές τους είναι αρχιτεκτονικές και τουριστικές περισσότερο.

Κάθομαι κι αφήνω το βλέμμα να περιπλανηθεί σε τρούλους, αγάλματα κι εικονίσματα. Τα πιο πολλά πρόσωπα είναι γαλήνια. Πέρα όμως από την πρόθεση του αγιογράφου ή του γλύπτη, στις εκκλησίες, αποκτούν οι άγιοι κι οι θεοί, μια επιπλέον πατίνα, φτιαγμένη από τις ματιές των πιστών. Ένα επίχρισμα ευχών.

Αφουγκράζομαι την προσευχή των ανθρώπων. Όταν οι ίδιοι είναι παρόντες, δεν έχει η συγκεντρωμένη σκέψη τους την ίδια υφή. Το σώμα τους, τη βαραίνει. Από μόνη της, έχει χαμηλότερο ειδικό βάρος. Γίνεται ελαφρύτερη απ΄τον αέρα.

Όταν ο προσευχόμενος αποχωρεί, η ευχή του απογειώνεται.

Φωτογραφία του Λεωνίδα

Μ’ αρέσει να φαντάζομαι τις προσευχές να συνωστίζονται στα ταβάνια σαν πολύχρωμα αερόστατα.

Κόκκινο για την ανάγκη, κίτρινο για την αγάπη, μωβ για την ευγνωμοσύνη, αχνό γαλάζιο για τις ψυχές.

Κάποιες ευχές καταφέρνουν και διαπερνούν τους τοίχους. Ανεβαίνουν ψηλότερα.

Μερικοί ουρανοί γεμίζουν χρωματιστά μπαλόνια.

Λένε πως όταν οι ευχές βρουν τον προορισμό τους, επιστρέφουν σε μας παίρνοντας τη μορφή της ζεστής βροχής. Αυτής που μοιάζει με ευλογία.