Ικέτιδες

panosz.wordpress.com

Το ξέρω, σου φαίνονται γελοίες και τριτοκοσμικές.
Αυτές οι γυναίκες -πάντα γυναίκες. Μερικά πράγματα μπορούν μόνο γυναίκες να τα κάνουν- που ανηφορίζουν γονατιστές στο δρόμο της Παναγίας.
Κάποτε, τις έβλεπα κι εγώ έτσι.
Βοηθάει που εμείς, όντας όρθιοι, στέκουμε ψηλότερα από έναν άνθρωπο γονατισμένο.
Μας κάνει κιόλας να πιστεύουμε πως αφού τις θωρούμε από ψηλά, εμείς γονατισμένοι δεν είμαστε. Μόνο εκείνες.
Μα δεν μιλάω άλλο για μας.
Θα σου πω λίγο για κείνες. Όσο μπορώ να καταλάβω.


Ξανακοίταξε τες.
Δες τη μοναξιά τους. Γύρω χαμός κι αυτές σε έναν ανηφορικό δρόμο μόνες.
Αυτό το δρόμο δεν μπορείς να τον κάνεις παρέα.

Λέω τώρα εγώ, πως τους ανθρώπους που περιφρονείς, πρέπει να τους κοιτάξεις δυο φορές.
Το άγαλμα βοηθάει. Ένας άνθρωπος χωρίς πρόσωπο, χωρίς αναπνευστική οδό, χωρίς στομάχι.

Κενό -όχι, αυτό που νομίζεις.
Οι γυναίκες αυτές άδειασαν. Σκέψεις-κατακλυσμοί εξαχνώθηκαν.
Την ώρα της ικεσίας, όλο το μέσα τους έχει παραμερίσει.
Μόνο ο δρόμος απόμεινε.
Η ευχή. Η παράκληση. Ίσως η ευγνωμοσύνη. Ένα πράγμα όλα αυτά.
Το ξέρουν που τις κοροϊδεύεις. Δεκάρα δεν δίνουν.
Μπορεί τις υπόλοιπες στιγμές της ζωής τους να είναι ασήμαντες. Δεν έχω ιδέα.
Αυτή την ώρα όμως, έχουν δύναμη -που δεν ξέρω για σένα- εγώ δεν την έχω.

Μπορείς εσύ ν' αδειάσεις τόσο;
Εγώ;
Ξέρεις κάτι;
Δεν θέλω να μάθω.
Δεν θέλω να χρειαστεί.