Φλος ρουαγιάλ* (μερικές σκέψεις για το Δημοψήφισμα)

Αγαπητοί εν media αδερφοί,

Διαβάζω αναρτήσεις υπέρ του «Όχι» και αναρτήσεις υπέρ του «Ναι». Διαβάζω θέσεις ανθρώπων που μοιάζουν να ξύπνησαν πολιτικά (ή άρχισαν να ψελλίζουν πολιτική άποψη) μετά την αναγγελία του δημοψηφίσματος. Καλό είναι αυτό, αλλά ας μην φτάνουμε στα άκρα, λέω εγώ. Εντάξει, δεν έχουμε συνηθίσει στα δημοψηφίσματα και η πολλή δημοκρατία μας έπεσε λίγο βαριά οπότε μια ομαδική παράκρουση ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενη. Καλούμαστε τώρα όλοι, να ωριμάσουμε στα γρήγορα πολιτικά και να δείξουμε ψυχραιμία. Το δημοψήφισμα –κανένα δημοψήφισμα- δεν είναι πρόσκληση για διχασμό. Διαλέγεις ένα Ναι ή ένα Όχι. Μπορείς να το κάνεις κρυφά, μια και κανείς δεν σου ζητάει να διαλαλήσεις τη γνώμη σου. Μπορείς και να το βροντοφωνάξεις. Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν δικαιούσαι να βρίσεις, να υποτιμήσεις, να στολίσεις με χαρακτηρισμούς αυτόν που θα ψηφίσει το αντίθετο με σένα. Το μόνο που αποδεικνύεις έτσι είναι πως η πολιτική σου ηλικία είναι κάτω των 18 και κακώς σου παραχωρήθηκε το δικαίωμα της ψήφου.

Και μια δυο σκέψεις:

Με το που αναγγέλθηκε το δημοψήφισμα, όλοι είχαμε μια πρώτη αντίδραση. Θετική ή  αρνητική, ώριμη ή ανακλαστική, δεν έχει σημασία. Ήταν η δικιά μας αντίδραση. Στη συνέχεια, όλοι, δεχτήκαμε έναν καταιγισμό απόψεων. Που δεν ήταν οι δικές μας απόψεις. Θα πρότεινα να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε την ανάμνηση της πρώτης μας αντίδρασης και στη συνέχεια να μπούμε στον κόπο να διαβάσουμε με προσοχή το κείμενο το οποίο καλούμαστε να απορρίψουμε ή να δεχτούμε.

Εγώ το διάβασα από δω: 

http://www.thepressproject.gr/article/78680/Auti-einai-i-protasi-ton-thesmon , μόλις έμαθα τα νέα. Υπάρχει και η επίσημη μετάφραση, αλλά οι άνθρωποι του thepressproject κάνανε τον κόπο νωρίτερα από την Κυβέρνηση και κατά την άποψή μου αξίζουν μερικά κλικ.

Ας σκεφτούμε αν δεχόμαστε ή απορρίπτουμε το συγκεκριμένο κείμενο γιατί επί αυτού καλούμαστε να ψηφίσουμε.

Έχουν γίνει χιλιάδες προεκτάσεις για το τι σημαίνει –πέραν του προφανούς- το Ναι και το Όχι. Θα έλεγα να μην τις υιοθετήσετε. Δεν είναι παρά εικασίες.

Αν πάτε και ψηφίσετε Όχι –και το Όχι πλειοψηφήσει- γιατί νομίζετε πως έτσι η Ελλάδα θα βγει από το Ευρώ, κανείς δεν σας εγγυάται πως κάτι τέτοιο θα συμβεί.

Αν ψηφίσετε Ναι γιατί δεν χωνεύετε τον Τσίπρα και το Ναι πλειοψηφήσει- κανείς δεν σας εγγυάται πως η τωρινή Κυβέρνηση θα παραιτηθεί.

Κι αφού σας είπα τα παραπάνω, θα κάνω τώρα και μια δική μου ερμηνεία για το τι σημαίνει το συγκεκριμένο Δημοψήφισμα. Θεωρώ πως ο Πρωθυπουργός έπαιξε το ύστατο διαπραγματευτικό του χαρτί. Τόσο απέναντι στους δανειστές όσο και στο εσωτερικό. Ένα χαρτί υψηλού ρίσκου και για τον ίδιο και για τη Χώρα. Για τον ίδιο, δεν μας νοιάζει και τόσο –εκτός κι αν ήμαστε η Περιστέρα- η χώρα όμως μας αφορά όλους. Μας αρέσει ή όχι, μας κάθισε κι εμάς στο τραπέζι όπου γίνεται το παιχνίδι (εχμ, συγγνώμη, η Διαπραγμάτευση). 

Θα πρότεινα να παίξουμε σοφά. Λίγο-πολύ, παίζουμε για τη ζωή μας. 

Ας μην ανοίξουμε τα φύλλα μας. Ας τους κάνουμε να πιστέψουν ότι είμαστε ενωμένοι (κι ας μην είμαστε) κι ότι παίζουμε όλοι απέναντι τους και όχι ο ένας εναντίον του άλλου.

Ας κάνουμε τον αντίπαλο** να πιστέψει ότι έχουμε φλος ρουαγιάλ, ότι δηλαδή είμαστε ψυχωμένοι σαν λαός κι όχι κατατρομαγμένοι και Κυρίως, ας μην τσακωθούμε μεταξύ μας. Γιατί τότε, θα έχουμε χάσει σε όλα τα επίπεδα. 

* Φλος ρουαγιάλ είναι το καλύτερο χαρτί που μπορείς να έχεις στο πόκερ. Κανείς δεν μπορεί να σε κερδίσει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, φλος ρουαγιάλ είναι οι ενωμένοι Έλληνες πολίτες.

* Όπου αντίπαλος είναι αυτός με τον οποίο διαπραγματευόμαστε. Δεν σημαίνει πως είναι ο εχθρός. Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν είναι ο συμπολίτης μας ή η Κυβέρνηση αντίπαλοί μας. Ακόμα κι αν δεν ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ, αυτός μας εκπροσωπεί ως χώρα.

α-κακία

Όταν βλέπω ένα τσούρμο μαθητούδια στο δρόμο, τη μέρα που ανακοινώνονται οι βάσεις του μέλλοντός τους, σκέφτομαι τις βάσεις ενός συστήματος που τα ταλαιπώρησαν τις τελευταίες μια-δυο χρονιές, και που ταυτόχρονα τα απελευθέρωσαν μέσα σε ένα απόγευμα και τα νιώθω όλα επιτυχημένα, κι όσες πιο πολλές αηδίες κάνουν για να τραβήξουν την προσοχή, τόσο πιο χαρούμενα τα νιώθω.

To βρετανικό φλέγμα των Ελλήνων

Edvard Munch, Η κραυγή

Υπάρχει ένα είδος συνεδρίας διαλογισμού που λέγεται Θανατοθεραπεία (κι ας ελπίσουμε να μην διαβάζει η Ιερά σύνοδος το μπλογκ, το αφορήσει και πάνε τα κλικ κατά διαβόλου).

Στη Θανατοθεραπεία, ο διαλογιζόμενος μαθητεύει στην ιδέα του θανάτου. Συγκεντρώνει τη σκέψη του στη σταδιακή αποδόμηση του κορμιού του, του δέρματος, των οστών, των οργάνων, του μυαλού, των αναμνήσεων, των συναισθηματικών δεσμών, των ψυχικών τραυμάτων. Εναλλακτικά, μπορεί να ασκηθεί στο θάνατο πολύ αγαπημένων προσώπων, που ενδέχεται να αποτελεί προοπτική πολύ πιο επώδυνη από τον προσωπικό χαμό.

Η αλήθεια είναι, πως αν καταφέρεις να φιλιώσεις με το Χάρο, όλοι οι άλλοι φόβοι μοιάζουν παρακατιανοί. Αν η συνεδρία πετύχει, θωρακίζεται ο ασκούμενος από τον υπέρτατο υπαρξιακό φόβο. Για κάποιους ανθρώπους, ίσως τους περισσότερους, κάτι τέτοιο μπορεί να αλλάξει ριζικά τον τρόπο της ζωής τους.

Μπορεί να σας φαίνονται αστεία όλα αυτά, αλλά κατά τα χρόνια της κρίσης, οι Έλληνες έχουν υποβληθεί σε μια μαζική θανατοθεραπεία. Κάτι τέτοιο δεν περιλαμβανόταν στους στόχους της συστηματικής μιντιακής προπαγάνδας ή των μνημονιακών παράπλευρων απωλειών της ανεργίας, της φτωχοποίησης, της ανόδου του φασισμού, της μετανάστευσης, αλλά ήταν αποτέλεσμα φυσικών νόμων. Τους φυσικούς νόμους ακόμα και το ΔΝΤ δεν μπορεί να τους ανατρέψει. 

Ουδέν κακόν αμιγές καλού.

Όλοι βιώσαμε υλικές απώλειες. Αυτό ήταν στην αρχή και δεν ήταν το χειρότερο. Αγαπημένοι φίλοι έχασαν τη δουλειά τους, άλλοι βουτήξαν στην απελπισία και στα χρέη, όσοι μπόρεσαν μετανάστευσαν. Κάποιοι το παλεύουν αξιοθαύμαστα. Και αξιοπερίεργα μην σου πω. Αναρωτιέμαι πώς τα καταφέρνουν. Σιωπώ.

Άλλοι έβαλαν τέρμα στη ζωή τους. Έγινε καθημερινότητα στο μετρό, η αναγγελία καθυστερήσεων λόγω αυτοκτονίας. Καθημερινότητα η παγωμάρα. Η ανταλλαγή βλεμμάτων, το γρήγορο γύρισμα του ματιού, το σφίξιμο στο στομάχι, το σκύψιμο του κεφαλιού μια και κανείς δεν φοράει πια καπέλο για να το βγάλει σε ένδειξη σεβασμού προς το θανόντα.

Πολλοί αλλάξανε. Γίνανε τέρατα. Δεν ξέρω αν ήταν πάντα και το κρύβανε. Ούτε θα τους κρίνω για τις επιλογές τους. Μπορεί να σκέφτηκαν: καλύτερα τέρας παρά νεκρός. Ή τρελός. Δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να τους κρίνει. Μόνο φεύγω μακριά τους. Κι ο κόσμος μου μικραίνει.

Προχωράμε αποχαιρετώντας , παρηγορώντας και μετρώντας απώλειες. Δεν μιλάμε για μακρινές εκρήξεις αλλά για προσωπικές πληγές. Για καθημερινές ήττες που συρρικνώνουν τη χώρα, τις παρέες, την οικογένεια, το διπλό κρεβάτι, την αγκαλιά.  Όσοι διαμαρτυρηθήκαμε, πνιγήκαμε στην καταστολή, στα δακρυγόνα, στο χλευασμό της κυρίαρχης αφήγησης.

Κοντά σε όλα τούτα, βομβαρδιστήκαμε από καθημερινές οβίδες πανικού. 

Αν δεν κόψουμε αυτό, αν δεν παραχωρήσουμε το άλλο, αν δεν θυσιάσουμε το τρίτο, θα καταστραφούμε. Αν όχι σ’ αυτό, στο επόμενο κρίσιμο γιούρογκρουπ.

Έπρεπε όλοι να πεισθούμε πως δεν υπάρχει εναλλακτική. Κι έτσι πλέξαμε ο καθένας το προσωπικό μας κομποσκοίνι από κρίσιμα γιούρογκρουπ. 

Παλιά οι Έλληνες μετράγαμε τον καημό μας βράχο-βράχο. 

Τώρα μετράμε κρίσιμες συνεδριάσεις.

Η Εκδήλωση

“Πάντα το μυαλό τιμονιέρης! Κάθε φορά και πάντοτε ξάγρυπνος ο νους με τον κοινωνισμό συντροφιασμένος, η στοχασιά ζευγαρωμένη με την αλληλεγγύη”

Αν το φθινόπωρο είναι η εποχή της μελαγχολίας, ο χειμώνας της ενδοσκόπησης κι ο Μάης των γάμων, ο “Θεριστής” έχει καταλήξει να είναι ο μήνας των συνάξεων, των βαφτίσεων, της οικογενειακής και κοινωνικής εξωστρέφειας.

Ο Σύλλογος Μυγδαλιωτών αποφάσισε να υλοποιήσει-επανερχόμενο αίτημα πολλών από τα μέλη του-μια σειρά εκδηλώσεων προς ανάδειξη των πνευματικών ανθρώπων του χωριού της Μυγδαλιάς, ή όπως οι παλιότεροι αγαπούν να κατονομάζουν, της Γλανιτσάς Αρκαδίας. Ξεκίνησαν με μια τιμητική εκδήλωση για τον Κώστα Μαρίνη, τον παππού μου, ως έναν από τους επιφανέστερους πνευματικούς ανθρώπους του χωριού και πρωτεργάτη του συλλόγου από το 1958.

Κι ενώ αρχικά η εκδήλωση  προτάθηκε να έχει τοπικό κυρίως χαρακτήρα, η προσωπικότητα του Κώστα του Μαρίνη, ή Κωστούλη, όπως επίσης προτιμούν να τον αναφέρουν οι συντοπίτες του, δεν το επέτρεψε. Ξάφνου πολλοί επιφανείς και μη, κοντοσυγγενείς και μη, παλιοί και νεώτεροι, θέλησαν προθυμότατα να συμμετάσχουν και να μιλήσουν γιαυτόν. Γιατί η μνήμη μιας οικογένειας κι ενός λαού είναι η περιουσία του, περιουσία που δεν μπορεί αν κλέψει κανείς, μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά και χαρτογραφεί την ανθρώπινη κατάσταση.

Καθηγητής, συγγραφέας, ποιητής, οραματιστής, ένθερμος δημοτικιστής, αγνός κομμουνιστής,  αγωνιστής συνδύασε όλες τις παραπάνω ιδιότητες κάτω από την ομπρέλα του λαογράφου. Γιατί πάνω από όλα τη λαογραφία υπηρέτησε ευδοκιμότατα. Αγαπημένος μαθητής του Ν.Γ.Πολίτη, στο κάλεσμα του οποίου  για τη συνέχιση του έργου του μέσα στο Πανεπιστήμιο "δυσμενείς συγκυρίες δεν επέτρεψαν να ανταποκριθεί", βρίσκει στη μελέτη του λαϊκού πολιτισμού τη σπίθα που του είναι απαραίτητη για να συνταιράξει τα ακούσματα του χωριού του και του λαού με τη επιστήμη. Κι η αγάπη του και η αφοσίωσή του στη "λαολογία" τον στήριξε όταν πόλεμοι και κατατρεγμοί αντάριαζαν τις σκέψεις του. Αυτή τον ξαπόσταινε στις εξορίες και τα στρατόπεδα. Αυτή τον ενέπνεε ώστε να ονειρεύεται και να στήνει με το μυαλό του το πρότυπο λαογραφικό μουσείο. 

Η λαϊκή παράδοση είναι ζωντανός οργανισμός και πρέπει να την τροφοδοτεί. Ο αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο, είναι αγώνας δίκαιος και πρέπει να τον υπηρετεί:

“μόνο το ήμερο, γλυκό και καλόκαρδο “ΕΜΕΙΣ” δύναται να διαφεντέψει αποτελεσματικά το καράβι...γόνιμα κι εθνώφιλα”

Όπου κι αν στάθηκε όπου κι αν υπηρέτησε, κατέγραφε, μελετούσε, ταξινομούσε και δημοσίευε. Το μέλημά του δεν ήταν να καταδείξει έναν κόσμο αδέκαστο μπροστά στην αδυναμία και φιλόξενο μόνο για τους ισχυρούς, αλλά να αγγίξει την αυθεντικότητα της λαϊκής παράδοσης και πλούτου με έναν εγγενή αβίαστο ουμανισμό που στάθηκε ωστόσο αρκετός για να τον χαρακτηρίσει «επικίνδυνο» και αιρετικό για το σύστημα και τους θεσμούς.

Οι Γλανιτσιώτες, κρατάνε ζωντανή τη μνήμη του παππού μου· από την ιστοσελίδα της Μυγδαλιάς, από τη Λιάσκοβα και μέχρι τον Κουρπό, μέσα από το Σύλλογο των Μυγδαλιωτών και τους μακρινούς συγγενείς και συντοπίτες του, έμαθα, τα τελευταία αυτά χρόνια, πράγματα, που η ίδια η οικογένεια αποσιωπούσε, κρατώντας τα σε μια κρύπτη συναισθημάτων και ιδιωτικής μνήμης, γιαυτό και θα τους είμαι πάντοτε ευγνώμων.

Lisboa

“...πόλη που ανάμεσα στις άλλες είναι άκοπα η πριγκίπισσα”

                                                                                          Luís Vaz de Camões

Αυτά τα λόγια της στιγμής μου υποβάλλονται από το εντυπωσιακό θέαμα της πόλης που απλώνεται ευρύχωρα κάτω από το οικουμενικό φως του ήλιου, καθώς την αντικρίζω από το ύψωμα του Σαν Πέντρου ντε Αλκαντάρα.