Αυτοί οι δύο ήταν δημόσιοι λειτουργοί. Θεωρούνταν, προστάτες του πολίτη. Πληρώνονταν έως πρόσφατα από το Δημόσιο, αν και καταδικασμένοι.
Ωστόσο, ο Σαραλιώτης κρίθηκε ακίνδυνος, ενώ αποδεδειγμένα είναι συνεργός στη δολοφονία ενός παιδιού.
Ο μέσος Έλληνας δεν ανησυχεί που κυκλοφορεί δίπλα του o δολοφόνος. Δεν τον φοβάται. Ο Σαραλιώτης δεν κέρδισε την ελευθερία του κάνοντας απεργία πείνας. Στην περίπτωσή του, η διαδικασία ήταν απλή.
Φυσικά, δεν είναι ο μόνος καταδικασμένος/καταζητούμενος/υπόδικος που κυκλοφορεί ελεύθερος. Αναφέρω την περίπτωση, για τη γνωστή σε όλους σχέση με τον Νίκο Ρωμανό.
Ο Νίκος Ρωμανός δεν είναι δολοφόνος. Σύμφωνα με τον εισαγγελέα δεν συμπεριφέρεται καν ως συνηθισμένος ληστής. Μάλιστα δείχνει πρωτοφανή σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή:
Πρώτη φορά βλέπω ληστεία που να αφήνουν τους ομήρους ελεύθερους, κατά δε την καταδίωξη, ενώ είχαν το επάνω χέρι διαθέτοντας βαρύ οπλισμό, ούτε πυροβόλησαν τους αστυνομικούς που τους καταδίωκαν ούτε χρησιμοποίησαν τον όμηρο σαν ασπίδα για να διαφύγουν...
Τα παραπάνω, είναι λόγια του εισαγγελέα.
Παρόλα αυτά, ο Ρωμανός κρίνεται επικίνδυνος. Όχι μόνο η δικαστική αρχή, αλλά κι ο Πρωθυπουργός το διαλαλεί από το βήμα της Βουλής . Κάποια σχέση πρέπει να είχε με τον προϋπολογισμό που συζητιόνταν, αν και τώρα μου διαφεύγει.
Το ίδιο περίπου θα αποφανθεί η βουλή με σχετική τροπολογία περί τηλεπαρακολούθησης μαθημάτων.
Και οι τρεις λοιπόν εξουσίες της χώρας: η εκτελεστική (αν και δεν της έπεφτε λόγος), η δικαστική και η νομοθετική, έκριναν παράνομο το αίτημα του Ρωμανού να πηγαίνει στη Σχολή του.
Ωστόσο:
Τον άφησαν να δώσει εξετάσεις.
Και τον βράβευσαν για την επιτυχία του.
Πέρα όμως από τις διακεκριμένες εξουσίες, οι περισσότεροι πολίτες της Χώρας συμφωνούν με τις τρεις εξουσίες ή σε κάθε περίπτωση, δεν γνωρίζουν/δεν απαντούν/δεν τους καίγεται καρφί.
Δεν χρειάζεται δημοσκόπηση για να το αντιληφθούμε.
Τα δείγματα δίπλα μας παραείναι πολλά.
Αυτό λοιπόν, το παράξενο πλάσμα, που αποκαλούμε μέσο Έλληνα, θέλει να σαπίσει ο Ρωμανός στη φυλακή, αλλά καθόλου δεν ενοχλείται από τις προσωρινές και μόνιμες αποφυλακίσεις των Κορκονέα και Σαραλιώτη.
Γιατί όμως;
Κάποιοι θα απαντήσουν, πως αυτό είναι το νόμιμο (κι άσε μας ήσυχους-έχουμε και δουλειές.)
Το νόμιμο σε μια χώρα χαοτικής νομοθεσίας, είναι βέβαια λίγο μπερδεμένο.
Εν ολίγοις, άκρη δεν βγάζεις κι ας είσαι και νομικός. Εγώ, δεν είμαι και πιθανόν, σε κάποιες υποσημειώσεις του νόμου, αυτή η πρόταση που θα γράψω τώρα δα, να μην είναι νομότυπη, αλλά μου φαίνεται πως το νόμιμο δεν συμφωνεί πάντα με το δίκαιο.
Εκτός από τους νομότυπους, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω μου, αποφαίνεται ως εξής για το Ρωμανό:
"Σιγά μην έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση."
"Είναι κωλόπαιδο. Σιγά μην θέλει να σπουδάσει."
"Θα το σκάσει και θα φτιάξει βόμβες/θα ληστέψει/θα σκοτώσει/κι ακόμα χειρότερα, θα μου σπάσει το αυτοκίνητο."
Εκτός λοιπόν από αυτούς που λένε πως σέβονται το νόμο (αρκεί να μην πρόκειται για τις φορολογικές τους παρατυπίες), υπάρχουν κι εκείνοι που φοβούνται τον Ρωμανό.
Στην πραγματικότητα όμως, δεν φοβούνται μήπως το σκάσει και απειλήσει τη ζωή τους, αφού σύμφωνα με τους δικαστές σέβεται την ανθρώπινη ζωή.
Τότε, τι;
Φοβόμαστε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε. Κι ο Ρωμανός πράττει πολλά ακατανόητα.
Καταρχήν, μας πετάει στα μούτρα το Ελληνικό Όνειρο.
Το γνωστό σε όλους, Αμερικάνικο Όνειρο είναι η οικονομική καταξίωση ενός αυτοδημιούργητου; Ε, το αντίστοιχο Ελληνικό, είναι να είσαι εισοδηματίας. Να έχεις γεννηθεί βρε παιδί μου πλούσιος. Χωρίς ανάγκη ν΄ αγωνιστείς για να επιβιώσεις. Ίσως γιατί το να είσαι αυτοδημιούργητος στην Ελλάδα είναι πολλαπλάσια πιο ζόρικο από το να πετύχεις στην Αμερική. Και απείρως πιο ψυχοφθόρο. Τουλάχιστον για όσους διαθέτουν ψυχή.
Ο Ρωμανός λοιπόν είναι ένα πλουσιόπαιδο. Αυτό και μόνο, τον κάνει αντικείμενο φθόνου. Το να απαρνιέσαι αυτό το όνειρο, κάνει τους θιασώτες του ονείρου να νοιώθουν προσβεβλημένοι.
Αν δεν έχεις γεννηθεί εισοδηματίας, το Plan B του Έλληνα, είναι οι σπουδές. Το όνειρο αυτό δεν έχει λεφτά πια, αλλά μια κοινωνική καταξίωση την βαστάει ακόμα: "Ο γιος μου ο φοιτητής μπλα μπλα."
Πληρώνει ο γονιός ένα σκασμό λεφτά στο Φροντιστήριο για να καταφέρει το ταλαίπωρο το παιδί του να γίνει φοιτητής. Και μετά, για τους σωστούς ή τους λάθος λόγους, το παιδί δεν πατάει στις παραδόσεις.
Εδώ τώρα, αυτό το φυλακισμένο παιδί, καταφέρνει να πετύχει στις εξετάσεις χωρίς φροντιστήρια και χωρίς την ψυχοβγαλτική πίεση των γονιών του. Πώς τολμάει;
Σαν να μην έφτανε αυτό, θέλει λέει να πηγαίνει και στις παραδόσεις. Σ' αυτές που τα δικά μας τα παιδιά δεν πολυθέλουν να πατάνε. Σιγά μην τον πιστέψει ο δαιμόνιος μέσος Έλληνας.
Αν αποτύχει το Plan A και το Plan B του Έλληνα, θα έχει πάντα το ταβερνάκι, τα σπίτια των φίλων, το φαΐ. Έρχεται τώρα αυτός ο πιτσιρικάς και κάνει απεργίας πείνας. Για 28 μέρες με τη σημερινή. Εντελώς ακατανόητο για όλους εμάς που μια
δίαιτα συστήνει ο γιατρός και την αρχίζουμε από Δευτέρα σε Δευτέρα.
Μερικές άδειες, λίγες 24ωρες ανάσες ελευθερίας είναι γι αυτόν τον παράξενο νέο πιο σημαντικές από τη ζωή του την ίδια. Πόσο ενοχλητικά παρηχούν όλα αυτά με το "Ελευθερία ή Θάνατος" που μας ταΐζουν από μικρά.
Εκτός από παράξενος είναι κι ενοχλητικός.
