Φυλακισμένες;

Για την ομάδα ξεblogάρισμα λίγοι θα έχουν ακούσει, για τις γυναικείες φυλακές στον Ελαιώνα Θήβας λιγάκι περισσότεροι, κάποιοι ίσως θυμούνται τις πάλαι ποτέ γυναικείες φυλακές στον Κορυδαλλό…
Oι αποκλεισμένοι, οι έγκλειστοι, οι φυλακισμένοι, οι κρατούμενοι, οι πρόσφυγες, οι μετανάστες, οι απεργοί - και ακόμη χειρότερα οι απεργοί πείνας, δεν είναι λέξεις που συμμορφώνονται στο εορταστικό κλίμα των Χριστουγέννων ή αυτό που προέκυψε ως προεκλογικό κλίμα των ημερών…
Για κάποιους από εμάς όμως σημασία έχει να μην ξεχνάμε όλους αυτούς ιδίως μέσα σε αυτό ακριβώς το κλίμα και τη διάθεση που προσπαθούν να μας επιβάλλουν - για το καλό μας…

'Αλλωστε, όπως έλεγε και η Έλενα Γ., όταν έγραφε την επιγραφή "ΕΡΓΑ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ" για τα καλλιτεχνήματα των γυναικών που ζουν στις φυλακές του Ελεώνα Θήβας, ξεχασμένες από οικογένεια, κοινωνία και κράτος, "ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΕΣ, όχι ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ, γιατί φυλακισμένοι είμαστε όλοι μας".

Σχετικά πόστ:

13,14 Δεκεμβρίου το Χριστουγεννιάτικο μπαζάρ μας !

Για να γκρεμιστεί κάθε φυλακή και η λογική του εγκλεισμού

Φυλακές vs σχολεία 1-0 

Φυλακές vs σχολεία 1-0;

Μεγάλωσα με την ιδέα ότι «εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή».*

Σιγά-σιγά το ενσωμάτωσα στις ακλόνητες πεποιθήσεις μου. Κι όταν έρχεται η

η εξουσία να διατρανώνει με παρρησία ότι είναι αναγκαίο να χτιστούν κι άλλες φυλακές, πιο “ασφαλείς”, να προσλάβει κι άλλους φύλακες, πιο “σκληρούς”, να σφίξει κι άλλο τον κλοιό γύρω τους, με βαράει εκεί ακριβώς όπου πονάω.

Η πρόταση στην οποία καταφεύγει η εξουσία, όταν της λείπει το δεκανίκι της, όταν θέλει εύκολα να ξεφύγει από τις ευθύνες της, όταν βιάζεται να καθησυχάσει τους παραδομένους, χειροπόδαρα δεμένους και ληθαργικούς πολίτες της με χτυπά πισώπλατα.

Κατά διαβολική σύμπτωση-όπως συμβαίνει πάντα όταν ο ζωή θέλει να σου επιστήσει την αμέριστη προσοχή σου, την ίδια μέρα διαβάζω για την πιο «συγκινητική ιστορία» που παρουσιάστηκε σε μια καλοργανωμένη-από νέους και καλοστημένη-για νέους εκδήλωση. Αναθαρρώντας, εκλαμβάνω το «συν+κινητική» με την αρχαιότατη έννοια, αυτήν που εξαγάγαμε στους αγγλοσάξονες. Και αναζητώ τη μοναδική ομιλία του δασκάλου κ. Κλήμη Πυρουνάκη, για τη δουλειά του οποίου είχα και στο παρελθόν ακούσει από πάμπολλους γνωστούς. Του ανθρώπου που με μόχθο και σθένος, εδώ και πολλά χρόνια, αγωνίζεται για τη δημιουργία σχολείων δεύτερης ευκαιρίας μέσα στις φυλακές. Και εις πείσμα των αντίξοων συνθηκών το πετυχαίνει.

-Όταν έρχεται ο κρατούμενος στο σχολείο, το μάτι του είναι επίπεδο, είναι απρόσωπο γιατί έχει χάσει τη δυνατότητα να έχει βάθος πεδίου. Όσο απελευθερώνεται από τις ενοχές και τις φοβίες, το μάτι του αποκτά την ίδια ανθρώπινη φυσιογνωμία. Να είναι καθαρό, γεμάτο με όνειρα και αυτό βέβαια αντανακλά την ψυχή του και αρχίζει η αναμόρφωση.**

Και αντιπαραβάλλω τη βία που με ζώνει με το όραμα και την αγάπη. Τη φαυλότητα και την προχειρότητα με την αφοσίωση και τον κόπο. Ασπίδες φωτός στο σκοταδισμό της περιόδου.

- Έχουν ανάγκη από επικοινωνία. Οι παραμελημένοι δεν έχουν δεχτεί ποτέ αγάπη. To 95% των περιπτώσεων των εγκλείστων είναι άνθρωποι χωρίς αγάπη, που θέλουν να τους κοιτάξεις στα μάτια να τους πιάσεις το χέρι και να τους μιλήσεις.

...και να τους γνωρίσεις…να τους μάθεις και να σε μάθουν…ενδιαφέρον, αγάπη, χρόνος, ουσία, ελευθερία…πολύτιμα, γιαυτό και περιζήτητα.

*«Celui qui ouvre une porte d'école, ferme une prison», από το λόγο του Victor Hugo στη «Βουλή των Ομοτίμων» της Γαλλίας, της οποίας ήταν μέλος, το 1847.

**Από τη συνέντευξη του ανθρώπου που συγκίνησε το κοινό του TEDxAUEB και έκανε όλη την αίθουσα να χειροκροτεί όρθια....