Πλινκ-πλινκ

Έχω ένα excel για συμπλήρωμα μπροστά μου. Στη στέγη, η βροχή κρατάει το δικό της μπιτ. 

Πληρώνομαι -μεταξύ άλλων- για να φυλακίζω νούμερα σε κελιά. Να τα κλειδώνω, να τα ελέγχω, να τα τσεκάρω σε τακτά διαστήματα. Όχι τόσο συχνά, όσο τα πλινκ-πλινκ, ευτυχώς.

Ούτε εκείνα θέλουν να φυλακιστούν ούτε κι εγώ, ειν΄η αλήθεια. 

Κοίτα να δεις όμως. Ό,τι με πληρώνει, είναι αυτό το το πλινκ-πλινκ από πάνω. Για να εισπράξω, αρκεί να στήσω αυτί.

Κρατάει το ρυθμό της μέρας με ένα τρόπο πιο πραγματικό από την αποκαλούμενη πραγματικότητα.

Προβλήματα του 1^ου κόσμου θα μου πεις. Άλλοι δεν έχουν να φάνε, δεν έχουν πρόσβαση σε νερό και φάρμακα κι εσύ γκρινιάζεις γιατί δεν αγκαλιάζεις τη βροχή. Που αν είχες χρόνο, μπορεί και να μην της έδινες σημασία.

Κι όμως, αυτό ίσως και να ‘ναι το πρόβλημα του κόσμου. Του 1^ου, του 2^ου και του 3ου. Ότι δηλαδή, κοιτάμε ότι είναι όντως σημαντικό, μόνο όταν αναγκαζόμαστε ν’ ασχοληθούμε με κάτι που βαφτίσαμε σημαντικό. Κάτι πραγματικά ασήμαντο. Ότι αντιλαμβανόμαστε το χρόνο, όταν μας τον έχουν φυλακίσει και το χειρότερο: σπαταλάμε ότι μας αφήνουν να διαχειριστούμε. Τα πιο πολύτιμα resources μας: το χρόνο και τη ζωή.

Αυτό, που ίσως μας χρειάζεται, είναι μια συνεχής άσκηση στην τεμπελιά. Να τη ζήσουμε, να τη χορτάσουμε και να μάθουμε να τη χειριζόμαστε. Απολαμβάνοντας την. Μετατρέποντας τη σε στιγμές, παρόν, ζωή.

Χμ...

Σταμάτησε η βροχή, σταματώ τη φλυαρία.