Γαλάζιο και καστανό

Φωτογραφία του Λεωνίδα

Ξύπνησα με το βλέμμα της γιαγιάς της ρωσίδας, κάπου κολλημένο στο πίσω μέρος του κρανίου. Ξεπλυμένα έλεγε τα μάτια της η μαμά. Δεν τη χώνευε καθόλου και πολύ εκνευριζόταν όταν της έλεγαν «η νύφη απώς γεννηθεί, της πεθεράς της μοιάζει». Ζόρι να συμβιώνεις με τις εκνευριστικές αλήθειες των κοινοτοπιών. Τα μάτια της γιαγιάς λοιπόν. Δεν θυμάμαι γιατί ανοίξανε στο  δικό μου οπτικό κέντρο, σήμερα το πρωί. Τα μάτια των βορείων. Όσο στερημένες οι χώρες τους από ανοιχτόκαρδους ουρανούς και χρωματιστές θάλασσες, τόσο φωτεινά τα μάτια των κατοίκων τους. Ν' αντισταθμίζουν όλο το γαλάζιο, το απόν του περιβάλλοντος, μέσα τους. Να φυλάνε όλο το φως στο βλέμμα τους.

Κι έπειτα σκεφτόμουν τα δικά μας μάτια. Τα μεσογειακά. Τα μάτια των Αράβων. Τα μάτια των γυναικών με τις μπούρκες. Τα μάτια της Σοφίας Λώρεν. Τα μάτια των κολλητών. Σκούρα σαν τις σκιές που αναζητούμε το καλοκαίρι. Να καθίσεις κάτω απ’ τα πλατάνια τους, να μεθύσεις με τους φίλους. Να καείς στη φωτιά τους. Να τσιτσιρίσεις σαν θερινή πυρκαγιά.

Ξεπρόβαλε πάλι στη σκέψη η μαμά. Νότια κι όμως ξανθιά και γαλανή. Να μου χαλάει τις θεωρίες με το βαθύ της μπλε. Να μου δείχνει πως οι άνθρωποι πάντα θα βρίσκουν τρόπο να δραπετεύουν απ’ τους κανόνες, τα γονίδια, τις χώρες και τα σύνορα. Κι οι δραπέτες θα κοιτάζουν προς τα πίσω τις φυλακές των σκέψεων και θα τις κοροϊδεύουν.

Xέρια, ψέματα, θάνατος και μεγάλη Βδομάδα

http://www.mymodernmet.com/profiles/blogs/if-these-old-hands-could-speak

Όσο περνούν τα χρόνια, τα χέρια μου μοιάζουν όλο και περισσότερο με κείνα της μάνας μου. Όσο περνάει ο καιρός, τα χέρια της γίνονται όλο και περισσότερο εκείνη. Τώρα που η μνήμη της ανασύρει ένα παλιό χαμόγελο και μόνο, τα λόγια βγαίνουν σπάνια, όλο πιο ξεθυμασμένα κι ακατανόητα, μόνο τα χέρια παραμένουν εκεί να θυμίζουν δουλειές, χάδια, ζυμώματα, πάρε δώσε, χειραψίες, επίμονα ξεσκονίσματα, ξεφυλλίσματα βιβλίων, τακτοποιήσεις, παραμερίσματα, αγκαλιές. Να, σ΄αυτή τη χαράδρα έχουν πέσει οι μνήμες επαναλήψεων του δημοτικού. Κρατούσε το βιβλίο κοντά στο πρόσωπο γιατί δεν έβλεπε κι αρνιόταν να φορέσει γυαλιά στα υπέροχα μάτια της. Σε κείνες τις ρυτίδες κουλουριάζονται ζουλήγματα πορτοκαλιών στον παλιό στίφτη. Στις παραμορφωμένες αρθρώσεις λουφάζουν αρχαία απορρυπαντικά και πλύσεις ευαίσθητων –σαν ανθρώπινων ψυχών- ρούχων. Τα χέρια έχουν πάρει τη θέση του προσώπου της. Γι αυτό κάθε φορά την κοιτάω στα χέρια και χθες που τα είδα πρησμένα αλαφιάστηκα. «Αρρυθμίες, κακή λειτουργία των νεφρών», είπε ο γιατρός. «Θα της δώσουμε διουρητικά και θα δούμε, αλλά να ξέρεις, στην ηλικία της, έτσι έρχεται.»

Έρχεται λοιπόν. Είναι ήρεμη. Άραγε να ξέρει; Μήπως όταν χάνουν το μυαλό τους σ’ αυτό τον κόσμο, έχουν ξεκινήσει το ταξίδι τους για τον άλλο και τακτοποιούν ήδη τις εκκρεμότητες σε διόδια και τελωνεία;