 |
| Φωτογραφία του Λεωνίδα |
Ξύπνησα με το βλέμμα της γιαγιάς της ρωσίδας, κάπου κολλημένο στο πίσω μέρος του κρανίου. Ξεπλυμένα έλεγε τα μάτια της η μαμά. Δεν τη χώνευε καθόλου και πολύ εκνευριζόταν όταν της έλεγαν «η νύφη απώς γεννηθεί, της πεθεράς της μοιάζει». Ζόρι να συμβιώνεις με τις εκνευριστικές αλήθειες των κοινοτοπιών. Τα μάτια της γιαγιάς λοιπόν. Δεν θυμάμαι γιατί ανοίξανε στο δικό μου οπτικό κέντρο, σήμερα το πρωί. Τα μάτια των βορείων. Όσο στερημένες οι χώρες τους από ανοιχτόκαρδους ουρανούς και χρωματιστές θάλασσες, τόσο φωτεινά τα μάτια των κατοίκων τους. Ν' αντισταθμίζουν όλο το γαλάζιο, το απόν του περιβάλλοντος, μέσα τους. Να φυλάνε όλο το φως στο βλέμμα τους.
Κι έπειτα σκεφτόμουν τα δικά μας μάτια. Τα μεσογειακά. Τα μάτια των Αράβων. Τα μάτια των γυναικών με τις μπούρκες. Τα μάτια της Σοφίας Λώρεν. Τα μάτια των κολλητών. Σκούρα σαν τις σκιές που αναζητούμε το καλοκαίρι. Να καθίσεις κάτω απ’ τα πλατάνια τους, να μεθύσεις με τους φίλους. Να καείς στη φωτιά τους. Να τσιτσιρίσεις σαν θερινή πυρκαγιά.
Ξεπρόβαλε πάλι στη σκέψη η μαμά. Νότια κι όμως ξανθιά και γαλανή. Να μου χαλάει τις θεωρίες με το βαθύ της μπλε. Να μου δείχνει πως οι άνθρωποι πάντα θα βρίσκουν τρόπο να δραπετεύουν απ’ τους κανόνες, τα γονίδια, τις χώρες και τα σύνορα. Κι οι δραπέτες θα κοιτάζουν προς τα πίσω τις φυλακές των σκέψεων και θα τις κοροϊδεύουν.
