Εγω-κεντρικόν

Η θλίψη σας, ο φόβος σας, η μοναξιά σας, ακόμα και η απελπισία σας γίνονται τόσο εύθραυστα, όταν πιάνει το φθινόπωρο, μου είπε. Μπορεί να προδοθείτε σε κάθε στιγμή. Και να σπάσετε. Μια νότα σε ένα κομμάτι της μουσικής μπορεί να το κάνει. Μια συγκεκριμένη ματιά από έναν άγνωστο. Ένα χέρι ζεστό πάνω από τον ώμο. Η αίσθηση του θαλασσινού αέρα στο πρόσωπό σας. Η αντανάκλαση της πτήσης ενός πουλιού.  Σε οποιαδήποτε στιγμή, η θλίψη σας μπορεί να θρυμματιστεί σε κομμάτια. «Δεν υπάρχει καμία οργάνωση που να μπορεί να προστατευτεί από έναν κόκκο άμμου». Και μετά θα αναρωτηθείτε: Ποιος είσαι μέσα στη σιωπή ανάμεσα στις σκέψεις σου;

, and it makes me wonder ,

 Τι άνθρωπος θες θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; Θα μπορούσες να σκοτώσεις; Θα με σκότωνες; Πόσο σε ξεβολεύει να ξεβολεύεσαι; Ποιος σε έβαλε στην σέντρα; Το απολαμβάνεις αυτό;  Θα μπορούσες αν ήθελες; Θέλεις;

Τίποτε δεν έχει περισσότερη πραγματικότητα από αυτό. Κανείς δεν έχει περισσότερη ουσία από μια σκιά. Μονοχρωματική κι αβέβαιη. Παντοτινή κι επικίνδυνη. Είναι εκεί ακόμη κι όταν δεν την αποζητάς. Δηλώσεις εκατέρωθεν ψευδείς. Τρεμούλιασμα θαμπό. Κινούμενη εικόνα εποχής ασπρόμαυρης τιβί. Αδυνατούν τα μέλη και η ψυχή. Ο ενθουσιασμός διαβρώνει,  η εξάσκηση απομειώνει. Το σώμα κλείνει μέσα του τη μελωδία και η πρακτική την πνίγει. Φοβάσαι να αγγίξεις το πονεμένο κορμί, το όμορφο σώμα. Λυγίζεις κάπως κομψά. 

Το παιδί θα θέσει σοφά την ερώτηση: πού είναι το κέντρο σου;

-          Εγώ…

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Τ.Πατρίκιος