Αφορμή

Γιατί οἱ ἄνθρωποι, σύντροφε, ζοῦν ἀπὸ τὴ στιγμὴ
ποῦ βρίσκουν μιὰ θέση
στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων.

Τ. Λειβαδίτης [Ἀπόσπασματα]

Γύρευε μιαν αφορμή, όλο το βράδυ στριφογυρίζοντας στον ύπνο της, στον ξύπνιο της πάνω-κάτω τη σκάλα, χρειαζόταν μια τόση δα αφορμή για να το καταφέρει, ναι, ήξερε τι ήθελε να καταφέρει, όχι, δεν ήξερε τι ήθελε, αυτό που ήθελε, έπρεπε να γίνει, το ήθελε, έπρεπε, πρέπει, ναι, είχε πει, αυτό είναι που πρέπει να γίνει, όταν της το’πε ξεκάθαρα, κοίταξε μικρούλα μου εγώ τη γυναίκα μου δεν πρόκειται να την αφήσω, καλά περνάω μαζί σου, καλά δεν περνάμε μαζί; αχ θε μου γιατί να είναι τόσο δύσκολο, έστριψε γύρω από το δείκτη το ρεβέρ της φούστας, σχεδόν το ξήλωσε, τα χνώτα μας ταιριάζουν, αλλά η θέση μου, η θέση μας στην κοινωνία είναι αυτή που μετράει, έτσι; δεν έστερξε τη ματιά του, γύρισε από την άλλη, ούτε κι αυτό δεν θα δεις, δεν ξέρεις τι είναι μοναξιά, καρδιά που κλαίει στη νύχτα, δώσε λίγη ένταση, θα δεις όμως τι μπορώ να κάνω, αχ αυτά τα τσακίρικα μάτια σου, πονάνε κι αντέχουν, βράχηκαν αλλά δεν έσταξαν, ούτε μια σταλίτσα, και κοίτα μη διανοηθείς καμιά τρέλα, όπως σε ξέρω, θα φροντίσω να μην πάρεις ποτέ πτυχίο από τη σχολή, τόσο καιρό σε φροντίζω, μη γίνεσαι αχάριστη τώρα, τόσο καιρό σε φροντίζω, τόσο καιρό με παιδεύεις, μη μου κάνεις μούτρα, φύγε μακριά μου, έλα μου δω,  περνάμε τόσο όμορφα μαζί, όλα τα χατίρια σου κάνω, έχεις παράπονο; μην μου παραπονιέσαι, προσπαθώ να μην με πειράζει, μην του δίνεις σημασία, μην κάθεσαι σπίτι και κάνεις μαύρες σκέψεις, βγες και λίγο με τους φίλους σου, είναι ανώριμοι, με ακούς τώρα, κανείς δεν με φροντίζει όπως εσύ, θα’θελα να ήταν αλλιώς τα πράγματα, στην πράξη όλα γίνονται αλλιώς, σκέψεις φαρμάκι, πώς θα’θελα να είμαστε μαζί συνέχεια, πόσο, χτίκιασα τις ώρες να περιμένω, προσπάθησε να καταλάβεις, προσπαθώ να καταλάβω, αλλά το μόνο που έρχεται στο μυαλό μου είσαι εσύ, ελεύθερη είσαι ό,τι θέλεις κάνεις, κοίτα κι εμένα, την ξέρω αυτήν την ελευθερία της υποταγής, μια μικρή αφορμή να γαντζωθώ πάνω της, μια ευκαιρία να τη αρπάξω αχόρταγα, να με τραβήξει έξω και μακριά και ψηλά κι αλλού, να φύγω μακριά, να γλυτώσω από…εμένα; έλα δεν θέλω γκρίνια τώρα, πάμε; π ρ έ π ε ι να γυρίσω πίσω στο γραφείο, σκέψεις δηλητήριο, ni avec moi, ni sans moi*, μια μεγάλη σταγόνα αίμα δάγκωσε το μάγουλό της

-----.-----

κι η αφορμή με πόνο της χαρίστηκε, όταν μια βραδιά στο λόφο απέναντι τα κόκκινα φώτα του ξενοδοχείου άστραψαν και χάραξαν τα δακρυσμένα μάτια της, μόνη ήταν…