Κάθε πρωί στο μπαλκόνι, μετράω νησιά.
Τα απαγγέλλω σαν προσευχή.
Νάξος, Μύκονος, Πάρος, Δήλος, Ρήνια, Σέριφος, Σύρος, Σίφνος.
Μερικά κρύβονται με τον καιρό κι η προσευχή μικραίνει.
Νάξος, Μύκονος, Δήλος, Ρήνια, Σύρος.
Ή μόνο Δήλος.
Με την ομίχλη χάνεται κι αυτή.
Άδηλος.
Θέλω να μείνω εδώ.
Ακόμα κι αν αναπνέω το σύννεφο.
Αυτό να γίνει το σπίτι μου.
Σκέφτομαι μετά, πως αν συνηθίσεις την ομορφιά, μπορεί και να τη χάσεις. Γιατί θα πάψεις να τη βλέπεις.
Μπορεί να μετακομίσει η παροδική ομίχλη στο μυαλό. Να γίνει μόνιμη.
Οπότε φεύγω.
Κι αν είμαι ακόμα τυχερή, θα επιστρέψω με περισσότερη λαχτάρα και πιο δυνατή
όραση.
Δεν έχω πάει σε πολλά νησιά. Μόνο Κρήτη, Κέρκυρα και Πάρο. Η Αίγινα πιάνεται; Δεν ξέρω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι ναι, την συνηθίζεις την ομορφιά και δεν τη βλέπεις ύστερα από λίγο καιρό. Εννοείται ότι αυτό δεν το διαπίστωσα σε νησί, αλλά σε ένα χωριό πανέμορφο που κατοικούσα τα πρώτα χρόνια της εσωτερικής μου μετανάστευσης! Για ένα χρόνο ήταν όλα τέλεια! Μετά ήταν αδιάφορα!
Λες, ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάλι ελπίζω πως στο νησί θα είναι διαφορετικά. Γιατί η θάλασσα είναι πολύ μεγάλη και δύσκολα τη χορταίνεις. Κι επιπλέον έχει την ιδιότητα να αραιώνει όλα τα δηλητήρια, της συνήθειας -ίσως- συμπεριλαμβανομένης.
Καλημέρα Αννα.