Άνοιξη - Ανάσταση

Η μεγάλη βδομάδα, μου θύμιζε πάντα παρατεταμένη κηδεία. Οφείλεις να είσαι σοβαρή, να νιώθεις κατάνυξη, να ρίξεις έστω ένα δάκρυ θρησκευτικής συγκίνησης. Αυτό υπαγορεύει η παράδοση, έτσι έλεγε κι η μαμά μου και μ' έτρεχε σε μακρόσυρτες κι ακαταλαβίστικες λειτουργίες.
Δεν το κατάφερα ποτέ.
Όπως σε όλες τις κηδείες -όσο καλός και νάταν ο μακαρίτης- καταλήγω να χασκογελάω, να λέω σαχλαμάρες,  να αντιδρώ με κάθε διαθέσιμο αντίδοτο του θανάτου.

Αν είχα μεγαλώσει σε χώρα κεντροευρωπαϊκή, μπορεί να βίωνα διαφορετικά αυτή την περίοδο. Μπορεί να την έβλεπα ως εβδομάδα των Παθών. Θα με βοηθούσαν το βάρος του ουρανού και τα γεροντίστικα νύχια της φύσης.

Εδώ όμως, η άνοιξη είναι έφηβη. Κάθε χρόνο. Εκρήγνυται ολούθε. Προκαλεί, χειρότερη κι από αντιεξουσιαστή που μόλις πέταξε μολότωφ στα ΜΑΤ.

Όσο και να μπουμπουνίζει ο ετοιμοθάνατος χειμώνας, η ανθοφορία έχει καταγραφεί στις αναμνήσεις και στα κύτταρά μου. Φουντώνει από μέσα, διακλαδίζεται στο κορμί, ραντίζει τον αέρα με χαμομήλι και ρίγανη. Αυτή η γιορτή είναι σαφώς προσανατολισμένη στην Ανάσταση και σ' ότι αντίστοιχο γιόρταζαν οι άνθρωποι πριν απ' αυτήν.

Τώρα κλείνω το μάτι στο θάνατο. Νανουρίζω τους εφιάλτες και τους βάζω για ύπνο. Τους αφήνω να ονειρευτούν ανενόχλητοι τα χειρότερα. Τους ρίχνω μια πικεδένια κουβερτούλα για να τους ξυπνήσω πάλι το φθινόπωρο.

Όσο μας τρόμαξαν, μας τρόμαξαν. Ήταν χειμώνας και μπορούσαν. Τώρα βγάζουμε καλοκαιρινά κι ονειρευόμαστε παραλίες.

Κλεμμένο από τον Νταλικιέρη