Στιγμές ύπαρξης

Κάπου-κάπου η καθημερινότητα σε γυρίζει στα παιδικάτα σου ενώ η σκέψη σου ψηλαφεί για παλιές αμυχές σωτηρίας. Σαν τα πρόσωπα από τα κινούμενα σκίτσα, που, τρέχοντας σαν παλαβά, φτάνουν πάνω από το κενό, χωρίς να το'χουν πάρει χαμπάρι, λες και κάποια μαγική δύναμη-φόβος ή όνειρο, τους έχει δώσει τα φτερά να πετάξουν, να φτάσουν ως εκεί, και που το επόμενο καρέ αυτό της πραγματικότητας-ή της φαντασίας του σκιτσογράφου, τα βάζει να πέφτουν ανώμαλα, μέσα.

Όταν σου τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια, ενώ εσύ το είχες στρώσει για να κοιμηθείς

Όταν ο κόσμος γύρω σου σβήνει απαλά και αργοχάνεται κι εσύ μένεις μόνος/η με τον εαυτό σου

Όταν ο χρόνος κυλά αδυσώπητα αργά ή ανεπαισθήτα γρήγορα

Όταν θολώνουν τα μάτια σου και τίποτε δεν σε παρηγορεί

Όταν ψάχνεις να κάνεις το μεγάλο βήμα σε τοπίο ομιχλώδες και ασταθές

Τότε ο χρόνος δεν είναι πια φίλος σου, είναι εχθρός σου

Τότε οι φίλοι σου γίνονται αγαπημένοι

Τότε οι αγαπημένοι σου γίνονται φίλοι σου

Κι όταν η μπόρα περάσει, ξαναζείς με τα μάτια στεγνά, ξαναβλέπεις καθαρά μέσα από τον ήλιο, ξανακάνεις αγόγγυστα όνειρα και διακρίνεις τ'ανθρώπινα, αυτό που άξιζε τελικά. Κοιτώντας προς τα πίσω και διαπιστώνεις ότι κάτι έχεις χάσει ή κάτι δεν θυμάσαι πια. Ίσως να μην άξιζε, γιατί αλλιώς θα ήταν εκεί.

Είναι ανθρώπινη αξιοσύνη το πόσο καλά η μνήμη "φυλάει τα έρμα".