Το βιβλιοπωλείο

Τυχερός όποιος του αρέσει το διάβασμα κι έχει κοντά στο σπίτι του ένα καλό βιβλιοπωλείο. Γιατί η επιλογή του βιβλιοπωλείου δεν είναι απλή υπόθεση. Ο χώρος του πρέπει να σε ελκύει, η αύρα του να σε μαγεύει, να το σκέφτεσαι και να νιώθεις την ανάγκη να επιστρέφεις, και το κυριότερο, να βρίσκεις εκεί έναν πρόθυμο κι ενημερωμένο συζητητή, κάποιον που να μοιράζεσαι την έγνοια σου για τα καινούργια βιβλία ή την άποψή σου για τα παλιά.

Μέρα φωτεινή και απροσδιόριστα ζεστή. Στη γειτονιά του πατρικού μου. Στον πεζόδρομο τα παιδιά που σχόλασαν από ώρα παίζουν μπάλα. Ένα βιβλιοπωλείο απέναντι από το σχολείο. Αν δεν ξέρεις ότι βρίσκεται εκεί, δύσκολα το ξεχωρίζεις καθώς περπατάς αφηρημένα στο δρόμο. Στην εποχή της ταμπέλας και της πλαστικής σακούλας, προκαλεί έκπληξη η διακριτική παρουσία του. Ρίχνω μια ματιά στη βιτρίνα κι αφού έχω ξεμπερδέψει από τις δουλειές μου νωρίς, αποφασίζω να το δοκιμάσω. Κατεβαίνω τα δύο-τρία σκαλάκια και σκύβω ελαφρά για να περάσω τη μαρκίζα. Κοιτάζω γύρω μου. Μυρίζω φρεσκοτυπωμένο χαρτί. Από το φορητό CD player φυσάει ο πεχλιβάνης. Όμορφα προχωρά η μέρα μου…

Δύο νεαρά παιδιά. Γελαστά. Δεν με έχουν ξαναδεί, αλλά μου φέρονται σαν να είμαι τακτική πελάτης. Ευγένεια. Σεβασμός. Επαγγελματισμός.

Ρωτάω για βιβλία και βοηθήματα για μικρά παιδιά-για τα ανίψια-ζητώντας περισσότερες πληροφορίες, όπως συνηθίζω. Με εξυπηρετούν με το παραπάνω. Κι όταν η οικειότητα κερδίσει την αμηχανία μου περνάω σε πιο αιχμηρές ερωτήσεις.

Πώς πάει η δουλειά; Τι γίνεται τώρα που η γειτονιά έχει αλλάξει μίγμα πληθυσμού; Απαντούν με αφοπλιστική ειλικρίνεια:

«Δεν έχουμε παράπονο. Τώρα που άνοιξαν τα σχολεία υπάρχει αρκετή κίνηση. Δεν δουλεύουμε για το κέρδος μόνο. Όσο έχουμε δουλειά κι ο κόσμος έχει ανάγκη από βιβλία θα είμαστε εδώ. Εδώ έχουμε μεγαλώσει; Πού να φύγουμε να πάμε;»

Φεύγω με ανάλαφρη καρδιά και αρχίζω να σκέφτομαι πότε θα ξαναπάω.