Αγριότητες

Αυτή η φωτογραφία μου κάθισε στο λαιμό σαν ψαροκόκαλο. Δεν ξέρω από πού να την πιάσω. Άνθρωποι έκπληκτοι κοιτάζουν το μάτι του εισβολέα-φακού.  Ο φωτογράφος διαπράττει εν γνώσει του αδιακρισία αποκαλύπτοντας τους "άγριους".

Δημοσιοποιώντας τη φωτογραφία, κάποιοι (η κυβέρνηση; Οι Διεθνείς οργανισμοί;), θα αναγκασθούν να κινητοποιηθούν κατά των παράνομων υλοτόμων που απειλούν την ύπαρξη των αυτοχθόνων του Αμαζονίου. Η πρόθεση αγαθή κι η βιαιότητα της αποκάλυψης τίμημα για την σωτηρία τους. Αλλά και το ψαροκόκαλο καρφωμένο. 

Δεν έχω ιδέα για τον τρόπο ζωής αυτών των ανθρώπων, το βλέμμα τους όμως, κάτι μου θυμίζει. Διαβάζω πως γνωρίζουν την ύπαρξη του υπόλοιπου κόσμου και συνειδητά επιλέγουν την αποφυγή κάθε επαφής. Επιμένουν λέει, να ζουν μαζεύοντας καρπούς και κυνηγώντας σε δάση όπου ελάχιστοι από μας θα κατάφερναν να επιζήσουν μερικά εικοσιτετράωρα. Ζουν χιλιάδες χρόνια με τον ίδιο τρόπο κι αρνούνται ν’ αλλάξουν. Σίγουρα δεν παρακολουθούν τις ειδήσεις –οπότε αποφεύγουν τον εκνευρισμό, δεν γράφουν στο τουίτερ: «Κυνηγούσα ένα πούμα, αλλά τώρα με κυνηγάει αυτό», «Βρήκα νέα συνταγή: παπάγια με πιράνχας στη χόβολη.», «Η ωραία του χωριού είναι χαζογκόμενα», «Συμβαίνει τώρα: οι ξυλοκόποι έριξαν 450 δέντρα και πυροβολούν τα παιδιά της φυλής. Διαδώστε το!».

Έτσι όπως τους βλέπω, τους φαντάζομαι ν’ αντιμετωπίζουν φίδια και πεινασμένα θηρία. Αυτό το ελικόπτερο όμως, που φωτογραφίζει, αποκαλύπτει και ίσως κλέβει ένα κομμάτι της ψυχής τους, αδυνατούν να το διώξουν, αν και πολύ θα ήθελαν να το τρυπήσουν με τ’ ακόντια τους. Μόνο το παρατηρούν μ’ ανησυχία. Δεν χρειάζεται να έχεις ζήσει μαζί τους για να ερμηνεύσεις το φόβο τους. Κάπως έτσι παγώνουν κι οι λαγοί τυφλωμένοι απ’ τους νυχτερινούς προβολείς αυτοκινήτων.

Είναι πλέον εκτεθειμένοι στις διαθέσεις και στις αποφάσεις άλλων. Οι ζωές κι η εδαφική-ψυχική κυριαρχία τους διακυβεύονται. Θα τους σώσουν; Κι ενώ δεν έχω ιδέα για το ποιοι είναι και πώς σκέφτονται, μου φαίνονται τόσο οικείοι κι η αγωνία τους τόσο κοινή με τη δική μας.