Μάχες

• Ο Γ. και η Α. έχασαν ένα παιδί από ιατρικά λάθη ∙ όχι του δημόσιου συστήματος υγείας αλλά διάσημων μεγαλογιατρών, απ’ αυτούς που αρθρογραφούν και συμβουλεύουν.  Όταν η Α. , χτυπημένη πια από μια αρρώστια που κατατρώει το μυϊκό της σύστημα, δεν βλέπει τον Γ., εκείνος  την κοιτάει μ’ έναν έρωτα παλιωμένο στα σωστά κελάρια. Το είδος του έρωτα που στήνει στον τοίχο χίλιους χαζοβαλεντίνους.  
• Η Ε., μητέρα τριών παιδιών, παρατάει τη «σίγουρη» δουλειά, τον κενό γάμο, τις εξουσιαστικές οικογενειακές σχέσεις. Διακινδυνεύει να κυνηγήσει το επάγγελμα που αγαπάει και να ζήσει με τον άντρα που την αποκαλεί ευτυχία του. Ο κόσμος της μοιάζει ονειρικός, παράλληλος και συχνά έρχεται σε κόντρα με το δικό μας. Είναι όμως ένας κόσμος υπαρκτός και όμορφος.
• Ο Δ. και η Ρ. συνεργάζονται σε μια εταιρεία που καταρρέει. Είναι το είδος των επιστημόνων που θα μπορούσαν να φύγουν στο εξωτερικό με πολύ καλύτερες προοπτικές. Επιλέγουν να δουλεύουν με σοβαρότητα κι επαγγελματισμό εδώ. Συνεχίζουν να γελούν με όσα τους πονάνε. Μέχρι δακρύων.
• Ο Η. με την Π. και τα δυο παιδιά τους, εδώ και 7 χρόνια, εγκατέλειψαν τις τακτοποιημένες ζωές τους στη Γερμανία για να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Τους είχε λείψει. Ο Η. έχει αλλάξει ήδη πέντε δουλειές κι έχει μείνει πάνω από ένα χρόνο άνεργος. «Δεν ξαναφεύγω έξω. Αν έκανα κάτι τέτοιο, θα ήταν η μεγαλύτερη προσωπική ήττα», μου λέει.
• Όταν η Σ. μιλάει για τον τόπο καταγωγής της, συμπληρώνει πάντα «χωριό μου όμορφο». Δεν έχει παραστήσει ποτέ την πρωτευουσιάνα κι ας παίζει την Αθήνα στα δάχτυλα. «Έχω χρόνια να πάω σε πορεία κι όλο και κάτι καινούριο θα έχει βγει. Τι με συμβουλεύετε να αγοράσω για τα δακρυγόνα;» ρώτησε τη μέρα της διαδήλωσης το φαρμακοποιό. Για μερικούς ανθρώπους μοιάζει τόσο εύκολο να είναι αυθεντικοί.
• Η Ζ. χρόνια έψαχνε και υποψιαζόταν το άτιμο το σύνδρομο. Χρόνια οι ειδικοί την καθησύχαζαν: «δεν έχει τίποτα το παιδί σου!» Και τώρα που οι ειδικότεροι, αναγνώρισαν το μαύρο της το δίκιο, νοιώθει μόνη, μα θα συνεχίσει να παλεύει κι η μοναξιά θα πάψει να την πληγώνει, γιατί στις μάχες που αξίζουν τον κόπο, τα βαρίδια ελαφραίνουν.
• Η Κ. γελάει κι ένας πληκτικός εργασιακός χώρος 100 τετραγωνικών φωτοβολείται. Άνθρωποι από το δικό μας και από άλλα τμήματα περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο της για συμβουλές και βοήθεια που πάντα βρίσκει χρόνο να προσφέρει. Τις μέρες που λείπει, όλα σκοτεινιάζουν.
• Ένας έφηβος οφείλει να δείχνει κουλ. Γι' αυτό κρύβει τα ποιήματα στο βάθος της ντουλάπας του.
• Ο μικρός είναι αριστερόχειρας. Η εξωτερική πλευρά της παλάμης του σέρνεται στο τετράδιο και πασαλείβει τις καλλιγραφικές του απόπειρες. Επιμένει όμως να σκαρώνει όμορφα γράμματα κι ας ξαναβγαίνουν μουτζουρωμένα.
• Φεύγω από το σπίτι στις έξι το πρωί, ενώ όλοι κοιμούνται ακόμα. Ο καλός μου -κάθε μέρα- μουρμουράει «να προσέχεις…»  

Ζούμε σε μια χώρα διαφθοράς; Πιθανόν. Είμαστε όλοι διεφθαρμένοι; Σε καμιά περίπτωση. Όχι όσο συνεχίζουμε να δίνουμε μάχες σαν τους ανθρώπους που θαυμάζω, αγαπώ και σέβομαι. Για μένα όλοι αυτοί είναι νικητές κι όσοι επιμένουν πως η Ελλάδα είναι μια χώρα τελειωμένη, για την οποία δεν αξίζει να βγούμε στους δρόμους και να παλέψουμε, δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Δηλαδή, δεν έμαθαν ποτέ ν’ αγαπάνε.  

Το τριαντάφυλλο είναι από το V for Vendetta (προφανώς)

Είμαστε ηλίθιοι;

Ενάντια στην ηλιθιότητα ακόμα και οι Θεοί μάταια αγωνίζονται. Κι αν δεν το είχε πει o Σίλερ, θα βρίσκονταν χιλιάδες άλλοι να το διατυπώσουν -ίσως όχι τόσο εύστοχα.

Η ηλιθιότητα υπερβαίνει τη δύναμη των Θεών. Εδώ  και χρόνια την αντιμετωπίζω με σεβασμό. Καταρχήν διαθέτει μια απαράμιλλη σεμνότητα. Σπανίως διεκδικεί την πατρότητα –ή τη μητρότητα, τι σημασία έχει;- των πράξεων, των στάσεων και των λόγων της, εκτός κι αν η ομολογία της ταυτότητάς της προέρχεται από κάποιον πραγματικά γενναίο. Εξωτική και σπάνια ανθρώπινη κατηγορία.

Αποφάσεις καθοριστικές για την κακή μοίρα των ανθρώπων, έχουν αποδοθεί σε συνωμοσίες, συμφέροντα, σκοτεινές δυνάμεις. Όχι πως δεν υπάρχουν κι αυτά, αλλά στην πλειοψηφία τους οι πιο καταστροφικές ενέργειες υποκρύπτουν μια ντροπαλή και πανίσχυρη ηλιθιότητα. Εξάλλου και η παλιανθρωπιά μια μορφή βλακείας είναι.

Έχει κι άλλα χαρακτηριστικά η Θεία Ηλιθιότητα. Είναι παγκόσμια και πανανθρώπινη. Οι ιδιοφυέστεροι άνθρωποι δεν της γλυτώνουν κι ενώ οδηγίες έχουν δοθεί για την αντιμετώπιση όχι μόνο των υπόλοιπων ελαττωμάτων αλλά και την αποφυγή των ίδιων των ηλιθίων, κανείς δεν μου έχει πει κάποιο κόλπο για να καυτηριάσω την ίδια μου τη βλακεία. Ακόμα και το θάνατο έχουν κατατροπώσει. Την ηλιθιότητα κανείς;

Αφορμή για όλες τις παραπάνω αμπελοφιλοσοφίες μου έδωσαν τρία απανωτά και αρκετά συνηθισμένα συμβάντα. Ομολογώ πως σε όλα αναγνώρισα την ηλιθιότητα των άλλων και όχι τη δική μου. Εύχομαι να έχω κάνει λάθος.

Επεισόδιο 1^ο:Οι πολιτικές συζητήσεις είναι αντίθετες με τους κανόνες καλής συμπεριφοράς (ή πώς να τσακωθείς με τους φίλους σου)

Γελώντας και πίνοντας σε φιλικό σπίτι, έχουμε ήδη συμφωνήσει ή διαφωνήσει για τις πρόσφατες ταινίες κι η συζήτηση στρέφεται στην κριτική της κυβέρνησης. Δυο χρόνια πριν, είχαμε συνομολογήσει πως οι τότε κυβερνώντες διεκδικούσαν τον τίτλο των αναξιότερων μετά τη χούντα πολιτικών κι επομένως χειρότεροι δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν. Η ίδια παρέα σήμερα, μοιάζει ν’ αποτελείται από διαφορετικούς ανθρώπους. Κανείς δεν συμφωνεί με κανέναν κι όλοι είμαστε απείρως εριστικότεροι. Ένας, κατά τα άλλα έξυπνος και καλλιεργημένος φίλος, υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση κάνει το καλύτερο δυνατό κι οι μόνοι που διαμαρτύρονται είναι οι βολεμένοι. Δανειστήκαμε από την τρόικα λέει, για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Δανειστήκαμε για να ξεπληρώσουμε παλιά χρέη, απαντώ και σε αντάλλαγμα θυσιάσαμε όχι μόνο μισθούς και συντάξεις μα και τις λίγες επιχειρήσεις που απέμειναν, θέσεις εργασίας, εργασιακές κατακτήσεις, κοινωνικές υποδομές, δημόσιους πόρους. Όλα αυτά θίγουν τους λιγότερο βολεμένους. Και το χειρότερο είναι πως όχι μόνο δεν ξεχρεώσαμε αλλά βουτήξαμε βαθύτερα στα χρέη και συνεχίζουμε ακάθεκτοι την κατάδυση. Με κοιτάζει με λύπη. Πώς στο καλό κατάντησα να σκέφτομαι έτσι;Ένας τρίτος φίλος υποστηρίζει πως τελικά οι προηγούμενοι δεν ήταν οι χειρότεροι κυβερνώντες –μάλιστα ήταν ειλικρινέστεροι- κι εγώ δηλώνω πως αδυνατώ να εντοπίσω διαφορές. Νέα έκπληξη κι εδώ. Μα φταίμε, επιμένουν οι φίλοι, γιατί οι μισθοί μας αυξήθηκαν περισσότερο από των λοιπών ευρωπαίων. Χμ, ίσως, μα έλα που οι αμοιβές βρίσκονταν στον πάτο της ευρωπαϊκής κατάταξης.

Ο λιχούδης της παρέας, προτείνει να υπολογίσουμε πόσες τυρόπιττες θα αγοράζαμε με έναν μισθό του ενενήντα και πόσες σήμερα. Η πρόταση γίνεται άμεσα αποδεκτή και συμφωνούμε πως το νέο νόμισμα της χώρας θα πρέπει να μην είναι ούτε το ευρώ ούτε η δραχμή, αλλά η τυρόπιττα, για να μπορούμε να τα φάμε όλοι μαζί. Ευτυχώς, στην παρέα δεν υπάρχουν διατροφολόγοι ή παραγωγοί τυρόπιττας.  Παρά την ειρήνευση, δεν άντεχα να μην  ρωτήσω τους φίλους μου για τις πηγές της ενημέρωσής τους. Λοιπόν, όλοι αυτοί οι ευφυείς και δημιουργικοί άνθρωποι επιστρέφουν στο σπίτι αργά. Εξαντλημένοι παραδίδονται σ’ αυτά που αυτοαποκαλούνται κεντρικά δελτία ειδήσεων. Όλοι τους έχουν παρακολουθήσει παλιότερα, ενημερωτικές εκπομπές στην Ευρώπη και στην Αμερική και παρότι ο τύπος είναι παγκοσμίως ελεγχόμενος, η διαφορά με τα ελληνικά ΜΜΕ είναι χαώδης. Ωστόσο, την ώρα του καναπέ δεν έχουν κουράγιο να κάνουν αυτόν τον απλό συλλογισμό. Πιθανότατα και κανέναν άλλο. Εκείνη τη στιγμή λειτουργούν ως παθητικοί δέκτες τροφής και μασημένης πληροφορίας. Το ίντερνετ; Ποιο ίντερνετ και γιατί να το θεωρήσουμε αξιόπιστο; Μη μου τους ύπνους τάραττε!

Επεισόδιο 2^ο: Ο κομματικός συνδικαλισμός βλάπτει σοβαρά τις ανθρώπινες σχέσεις (κυρίως τις συναδερφικές)

Συνδικαλιστής του ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται στο μεγ(κ)άλο δελτίο ειδήσεων για να μαλώσει τους συναδέλφους  και ψηφοφόρους του επειδή γιουχάισαν κυβερνητικό στέλεχος. Υποκινήθηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει, σε απρεπείς συμπεριφορές (τς, τς, ντροπή τα παιδάκια). Κι εδώ γεννιούνται κάμποσα ερωτηματικά. Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις άφθαστες σκηνοθετικές δεξιότητες, πώς δεν έχει καταφέρει να υποκινήσει περισσότερους ψηφοφόρους να τον προτιμήσουν; Πώς στο καλό πείθει τριακόσιους ανθρώπους ακόμα και απεργία πείνας να κάνουν, αλλά δεν έχει καταφέρει να συμμαζέψει τις τριακόσιες συνιστώσες του; Εντέλει πόσο ηλίθιος ή έστω πόσο άπειρος μπορεί να είναι ένας συνδικαλιστής, ώστε να επιλέγει το κυβερνητικό γλείψιμο και τη μελλοντική –κι αβέβαιη-  πολιτική του καριέρα, προσβάλλοντας ανθρώπους με τους οποίους δουλεύει -έστω πού και πού- στο ίδιο πόστο;

Επεισόδιο 3^ο:Πληρώστε με-πληρώστε με (κατά το σταυρώστε με –σταυρώστε με)

Καθημερινά περνάω διόδια για να πάω στη γραφείο. Από το καλοκαίρι και μετά, ο συνάδελφος που οδηγεί από και προς τη δουλειά, δεν πληρώνει-δεν πληρώνει. Σύντομα κατάλαβε ότι η κουβέντα με τους εισπράκτορες, το μόνο που προκαλεί είναι περιττή αμηχανία. Προσπερνάει λοιπόν τα κουβούκλια και είτε ακολουθεί το προπορευόμενο αυτοκίνητο είτε βγαίνει απ’ το αμάξι για να σπρώξει την μπάρα. Προχθές μας συνέβη το εξής πρωτότυπο. Με το που σταμάτησε το αμάξι μπροστά στην μπάρα, η υπάλληλος των διοδίων εγκατέλειψε το πόστο της και έσπευσε να σταθεί μπροστά μας με τα χέρια ορθάνοιχτα ως άλλος Ιησούς του Ρίο. «Κάντε πίσω!» μας πρόσταξε, «Από δω δεν περνάτε χωρίς να πληρώσετε!». Αμετάπειστη στα λόγια του οδηγού, έδειχνε πρόθυμη να διακινδυνεύσει τη σωματική της ακεραιότητα «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη». Στο μεταξύ, δυο τρία αυτοκίνητα είχαν σταματήσει πίσω μας και ήδη οι οδηγοί τους δυσανασχετούσαν. Ρίχνοντας τους μια ματιά ο συνάδελφος, είπε στην κοπέλα πως δεν μπορεί να οπισθοχωρήσει αν δεν κάνουν πίσω τα οχήματα που μας ακολούθησαν. Μήπως θα μπορούσε εκείνη να τους πει να μετακινηθούν; Προφανώς, η υπάλληλος αισθάνθηκε δικαιωμένη και κινήθηκε προς τα αυτοκίνητα που εμπόδιζαν την ταπεινωτική μας υποχώρηση. Ταυτόχρονα, μας ελευθέρωσε το δρόμο, οπότε και φύγαμε. Από τη μια μας έπιασαν γέλια, απ’ την άλλη ντραπήκαμε για την πονηριά που εφαρμόσαμε σε μια γυναίκα αποφασισμένη να υπερασπίσει με τη ζωή της αυτό που θεωρούσε επαγγελματικό της καθήκον και να προστατεύσει μια δουλειά που μάλλον βρήκε δύσκολα και τώρα απειλείται από τους «τζαμπατζήδες».

Είναι πιθανό, ο αναγνώστης να μην θεωρεί ενδείξεις βλακείας τις πράξεις και τις απόψεις των πρωταγωνιστών όλων των παραπάνω περιστατικών. Ωστόσο, αναρωτιέμαι, πώς γίνεται να μην είναι βλακώδης η σύγκρουση ανθρώπων για χάρη των συμφερόντων πολιτικών καρχαριών και μεγαλοεπιχειρηματιών που περιφρονούν την ύπαρξή μας κι αδιαφορούν για τις ζωές μας. Μπορεί να σφάλλω χαρακτηρίζοντας ανόητες κάποιες ενέργειες ή  γνώμες, αλλά είμαι σίγουρη πως όλοι όσοι δεν είμαστε ούτε πολιτικοί καρχαρίες ούτε μεγαλοεπιχειρηματίες, θα έπρεπε να πάψουμε πια να τρωγόμαστε. Κι όμως, αντί γι’ αυτό, οι διαφορές μας –οι ανύπαρκτες- δείχνουν τώρα βαθύτερες από ποτέ.

Είμαστε ηλίθιοι;

Memento mori - Οι θάνατοι των άλλων

 Για δεύτερη φορά αντιμετωπίζω το φαινόμενο των τριών κηδειών στη σειρά. Δεδομένου ότι οι γονείς μου είναι υπερήλικες μια-δυο φορές τη βδομάδα μου ανακοινώνεται ένας θάνατος από το συγγενικό, φιλικό ή ευρύτερα κοινωνικό περιβάλλον. Κατά πολύ περίεργο τρόπο-τις τελευταίες χρονιές κατά διαβολική σύμπτωση οι θάνατοι να πυκνώνουν το μήνα Φεβρουάριο… Ίσως πάλι αυτό να μου εντυπώνεται βαθύτερα καθώς είναι ο μήνας που έχω γεννηθεί. Εντελώς μεταφυσικά, σε κάθε θάνατο θα πρέπει να αντιστοιχεί μια γέννηση. Οι συμπτώσεις της ζωής σε εγκαλούν σε σκέψεις. Πέρα από το αναπόδραστο του γεγονότος, ο τελικός αποχωρισμός σε αναστατώνει, σε καθίζει κάτω και δεν ξεκολλά από το μυαλό σου μέχρι να κάνεις ένα νοητικό βηματάκι. Βλέπεις τις σκιές μέσα στο σπίτι με άλλο μάτι, βάζεις περισσότερο χιούμορ στις καταστάσεις της καθημερινότητας, δεν δίνεις σημασία σε μικροπράγματα, περνά από το μυαλό σου-με βαρύτητα αντίστροφα ανάλογη με την ηλικία σου, πως θα είναι το δικό σου τέλος. Κυρίως όμως αγαπάς περισσότερο τους γύρω σου. Έρχεσαι κοντά με τους συγγενείς και φίλους, μοιράζεσαι τον πόνο σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τον απαλύνεις.

Σε κάθε τρεις θανάτους ηλικιωμένων μετρώ όμως και έναν θάνατο νέου ανθρώπου, φίλου, κάποιου που μέχρι πρότινος μοιραζόμασταν πράγματα, λόγια, έγνοιες. Κάποιοι από αυτούς στην κυριολεξία βιώνουν το θάνατό τους. Κι όσο και να έχεις συμφιλιωθεί με την ιδέα του αναπόφευκτου-ανάλογα με την εμπλοκή σου-αναπαράγεις τις στιγμές που πέρασες μαζί τους, τα λόγια που είπες ή που δεν πρόλαβες να πεις, την αγωνία στο νοσοκομείο, την ελπίδα στην οποία γραπώθηκες με την παραμικρή ένδειξη καλυτέρευσης, την τελευταία από αυτούς ανάμνηση.  Η παραδοξολογία, ότι αυτόν που αγαπούν οι θεοί τον παίρνουν νέο*, φτάνει να σε παρηγορήσει μόνο προς στιγμήν, ενώ πολύ πειστικότερο επιχείρημα θα ήταν ότι κάποιες φορές, ο μόνος τρόπος για να κερδίσεις, είναι απλά να παραδοθείς.

Οι περισσότεροι νοιώθουν ότι έφτασε η στιγμή και αφήνονται, είτε λόγω αδυναμίας να το παλέψουν είτε από συναίσθηση ευθύνης, ενοχών απέναντι στους δικούς τους. Εσύ όμως, της πορείας προδιαγραμμένης, πάντα ελπίζεις για τον άνθρωπό σου. Και στο τέλος πάντοτε σου μένει ένα σημάδι, ένα κομμάτι από τις τελευταίες στιγμές του αγαπημένου σου που παίρνεις μαζί σου για πάντα. Ένα βλέμμα ευγνωμοσύνης, ένας αναστεναγμός, μια ανεπαίσθητη χειρονομία που τρυπώνει στα βάθη της ψυχής σου.

Δεν συμβαίνει το ίδιο με τον ξαφνικό θάνατο. Το αίμα που στραγγίζει από το πρόσωπο, η σαστισμάρα, το τρέμουλο, το ανακάτεμα στα σωθικά, όταν το μαθαίνεις, αποτυπώνονται ανεξίτηλα στο είναι σου. Ακόμη και τότε θα το ξεπεράσεις, πείθοντας εύκολα τον εαυτό σου πως «είναι το απροσδόκητο που κάνει τη ζωή δυνατή»**. Όταν όμως ο ξαφνικός θάνατος είναι και βίαιος, σου αφήνει αναπάντητα ερωτηματικά, που σε συνοδεύουν και σε βαραίνουν μέχρι το δικό σου τέλος· που σε στοιχειώνουν και επανέρχονται ζητώντας σου να τα αντιμετωπίσεις, σαν αυτά που διαπραγματεύτηκε, ως υπερήλικας επαγγελματίας, ο Ίστγουντ, στο πρόσφατο HEREAFTER.

«Να πεθάνω όρθιος», είναι η καλύτερη ευχή που εύκολα ανατρέπεται, καθώς στις μεγάλες ηλικίες υπερισχύει το εντελώς κοινώς λεγόμενο. Σαν η φύση να μας υπενθυμίζει την ταπεινή προέλευσή μας. Χους εί και εις χουν απελεύσει. Και εσύ, πιστεύοντας ότι έχεις επιλογή συνήθως καταλήγεις σε κάτι αυτάρεσκο ή εγωιστικό, όπως την πεποίθηση ότι θα αντιμετωπίσεις το θάνατο με κουράγιο και με αξιοπρέπεια. Όταν μπορείς, ανατρέχεις στον έρωτα. Γιατί ο έρωτας είναι συμπαντικός, όπως και ο θάνατος. Γιατί οι εραστές πιστεύουν ότι ο έρωτάς τους θα κρατήσει αιώνια, όπως και ο θάνατος. «Αν είναι να πεθάνω καλύτερα να πεθάνω για έναν αξιομνημόνευτο λόγο, ας είναι και από έρωτα». Παραβλέποντας το γεγονός ότι ο θάνατος είναι ο μόνος που δεν μπορείς να ξεγελάσεις. Mors ultima ratio.***

* Ον γαρ οι Θεοί φιλούσιν, αποθνήσκει νέος. Μένανδρος,  4^ος π.Χ.

** Ού δυνατόν γένεσθαι λώστ’ον ανθρώπωι πεδέχην δ’αράσθαι τ’εξ αδοκήτω Σαπφώ, 7^ος π.Χ.

***Mors ultima ratio = μτφρ: ο θάνατος έχει τον τελευταίο λόγο.

Ο φόβος να πεθάνει πρώτος

Η γιαγιά ήταν σίφουνας, ακόμα κι όταν σερνόταν, στηριζόμενη σε κάποιο απ’ τα πολλά της μπαστούνια. Είχε ένα μπαστούνι για κάθε περίσταση. Το γυαλιστερό για τις επισκέψεις, ένα απλό για το σπίτι και το πιο φθαρμένο απ’ όλα για την αγαπημένη της θάλασσα. Χειμερινή κουτσή κολυμβήτρια, το χρησιμοποιούσε για να φτάσει στα βαθιά κι όταν η άνωση την ελευθέρωνε απ’ το βάρος των πολλών παραπανίσιων κιλών, το εκτόξευε προς την ακτή και χάρη σ’ ένα μυστηριώδη αλλά απαραβίαστο κανόνα, το ανακτούσε πάντα στην έξοδό της.

Η αισιοδοξία της δεν άφηνε χώρο σε φόβους. Γι’ αυτό κι αποφάσισε την παράτολμη εγχείριση.

Δυο φορές έπαθε ανακοπή στο χειρουργείο και μεταφέρθηκε σε μαύρο  χάλι στην εντατική.

Η γυναίκα που αντικρίσαμε ξαπλωμένη στο κρεβάτι, δεν είχε καμιά σχέση με τη γιαγιά. Μια σωσίας με τα χαρακτηριστικά της ήταν και ξένη έκφραση. Τα μάτια της είχαν γίνει τεράστια. Η έκπληξη απ’ όσα αντίκρισε στο σύντομο πήγαινε – έλα, τη σημάδεψε με τρόμο και θυμό.

Έχετε δει τα μάτια των ανθρώπων που τους ξέχασαν στα γηροκομεία; Είναι σα να έχουν αντικρίσει ήδη ένα μέλλον που δεν τους αρέσει καθόλου. Είναι ένα μέρος όπου δε θέλουν να πάνε. Το παρελθόν τους δεν έχει πια σημασία. Θα μπορούσε ν’  ανήκει σε κάποιον άλλον. Αυτό εκεί μπροστά δεν έχει καμιά σχέση μ’ όσα τους υποσχέθηκαν. Όλα αυτά τα μεγάλα και εξαπατημένα μάτια κάτι ξέρουν. Δεν θέλουν να μιλούν γι αυτό, αλλά η έκφραση τα λέει όλα.

Μετά την ανακοπή, οι γιατροί επανέφεραν την καρδιά, αλλά με την ελπίδα δεν τα πολυκατάφεραν. Το πρώτο ταξίδι της γιαγιάς στο θάνατο,  δεν ήταν σ’  ένα κόσμο λουσμένο από φως.

Η επιστροφή δεν πρέπει να οφειλόταν μόνο στις συσκευές ανάνηψης. Γύρισε φοβισμένη αλλά κυρίως τσαντισμένη. Μια ζωή αρχηγός, δεν ήθελε να συνταξιδέψει με τον τρόμο. Κάπου στο δρόμο απαίτησε μια παράταση για να λογαριαστεί μαζί του.

Γι αυτό και δεν ήθελε να μας δει. Μας αγαπούσε κι οφείλαμε να το ξέρουμε. Τώρα δεν προλάβαινε ν’ ασχοληθεί άλλο μαζί μας. Χρειαζόταν χρόνο για την τελευταία μάχη και δεν χαλάλιζε λεπτό για κανέναν μας.

Χρειάστηκε να την πιέσω για ένα φιλί. Αυτή, που χωρίς κανείς να προλαβαίνει να της το ζητήσει, άπλωνε τα χέρια για να χωρέσει τους πάντες, τώρα μου έκανε χάρη για να μ’ αγκαλιάσει. Της ψιθύρισα για την αγάπη. Δεν μ’ έπαιρνε να μιλήσω μεγαλόφωνα. Κούνησε το κεφάλι της. Το ήξερε είπε.

Μου ζήτησε να μείνει μόνη. Κάτι ακαθόριστο ατένιζε. Κάτι περίμενε. Κάτι έπαιρνε σιγά - σιγά απόφαση. Έζησε όσο χρειαζόταν για να το κατανοήσει. Τι να κουβέντιαζε με το θάνατο; Δεν της αρέσανε τα λόγια του, ούτε κι η ανάσα του εκεί κοντά της. Φαινόταν στο βλέμμα της. Είκοσι μέρες συζήταγε μαζί του και την τελευταία το πρόσωπό της γαλήνεψε. Τα είχαν βρει.  

Ο φόβος πέθανε πρώτος.

Σιγά μην τη νίκαγε!

Ανάρτηση για την "Ημέρα ενάντια στο φόβο". Περισσότερα εδώ: http://grfear.blogspot.com/

Αγριότητες

Αυτή η φωτογραφία μου κάθισε στο λαιμό σαν ψαροκόκαλο. Δεν ξέρω από πού να την πιάσω. Άνθρωποι έκπληκτοι κοιτάζουν το μάτι του εισβολέα-φακού.  Ο φωτογράφος διαπράττει εν γνώσει του αδιακρισία αποκαλύπτοντας τους "άγριους".

Δημοσιοποιώντας τη φωτογραφία, κάποιοι (η κυβέρνηση; Οι Διεθνείς οργανισμοί;), θα αναγκασθούν να κινητοποιηθούν κατά των παράνομων υλοτόμων που απειλούν την ύπαρξη των αυτοχθόνων του Αμαζονίου. Η πρόθεση αγαθή κι η βιαιότητα της αποκάλυψης τίμημα για την σωτηρία τους. Αλλά και το ψαροκόκαλο καρφωμένο. 

Δεν έχω ιδέα για τον τρόπο ζωής αυτών των ανθρώπων, το βλέμμα τους όμως, κάτι μου θυμίζει. Διαβάζω πως γνωρίζουν την ύπαρξη του υπόλοιπου κόσμου και συνειδητά επιλέγουν την αποφυγή κάθε επαφής. Επιμένουν λέει, να ζουν μαζεύοντας καρπούς και κυνηγώντας σε δάση όπου ελάχιστοι από μας θα κατάφερναν να επιζήσουν μερικά εικοσιτετράωρα. Ζουν χιλιάδες χρόνια με τον ίδιο τρόπο κι αρνούνται ν’ αλλάξουν. Σίγουρα δεν παρακολουθούν τις ειδήσεις –οπότε αποφεύγουν τον εκνευρισμό, δεν γράφουν στο τουίτερ: «Κυνηγούσα ένα πούμα, αλλά τώρα με κυνηγάει αυτό», «Βρήκα νέα συνταγή: παπάγια με πιράνχας στη χόβολη.», «Η ωραία του χωριού είναι χαζογκόμενα», «Συμβαίνει τώρα: οι ξυλοκόποι έριξαν 450 δέντρα και πυροβολούν τα παιδιά της φυλής. Διαδώστε το!».

Έτσι όπως τους βλέπω, τους φαντάζομαι ν’ αντιμετωπίζουν φίδια και πεινασμένα θηρία. Αυτό το ελικόπτερο όμως, που φωτογραφίζει, αποκαλύπτει και ίσως κλέβει ένα κομμάτι της ψυχής τους, αδυνατούν να το διώξουν, αν και πολύ θα ήθελαν να το τρυπήσουν με τ’ ακόντια τους. Μόνο το παρατηρούν μ’ ανησυχία. Δεν χρειάζεται να έχεις ζήσει μαζί τους για να ερμηνεύσεις το φόβο τους. Κάπως έτσι παγώνουν κι οι λαγοί τυφλωμένοι απ’ τους νυχτερινούς προβολείς αυτοκινήτων.

Είναι πλέον εκτεθειμένοι στις διαθέσεις και στις αποφάσεις άλλων. Οι ζωές κι η εδαφική-ψυχική κυριαρχία τους διακυβεύονται. Θα τους σώσουν; Κι ενώ δεν έχω ιδέα για το ποιοι είναι και πώς σκέφτονται, μου φαίνονται τόσο οικείοι κι η αγωνία τους τόσο κοινή με τη δική μας.   

bestoftheturbulentjanuary2011tweets

asteris 150+ on my list now (@asteris/middle-east); tripled in size since last week. Twitter is abt people & the bridges we forge w. words #Egypt

Alekzunder Αν η #nomiki είχε διόδια ο #Gletsos θα είχε κάνει άρση χωρίς την βοήθεια κανενός.

TheKillerTRUTH

   WE complain about tooo much sh*t in life.

pitsirikos

  Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. #Egypt 12:54 AM Jan 29th via web

i0annaA

   Αγόρασα στον ανιψιό μου ένα τηλεκατευθυνόμενο. Θα το ονομάσουμε, κοινή γνώμη

teacherdude

   ΤΡΕΛΕΣ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΙΖΕΣ ΣΤΟ PASOK SALES

DreamTrapped

   Αναρωτιέμαι αν όσοι είναι στο #fb group "παντρευόμαστε μόνο με Έλληνες", θα μπαίνανε και στο group "κερατώνουμε μόνο με Ρωσίδες

fotek75

   Θέλω να απογερευτεί το κάπνισμα και στα μπαλκόνια για να μην ενοχλούμε τις γλάστρες

cathpain

   οι Έλληνες ζούμε σε θεοκρατικό πλαίσιο,έχουμε σοσιαλιστικές ιδέες κ καπιταλιστικό lifestyle.Για πόσο θα κοροϊδεύαμε τους υπόλοιπους γήινους;

Lord_Voldemort7

   What the hell is this Ophiuchus nonsense? Leave the serpent signs to the Slytherins, muggles.

WomenOfHistory

   Do not wait for leaders; do it alone, person to person. -Mother Teresa

Oneirokritis

   Αν δεις να σε φορτώνουν ξύλα, θα σου ζητήσουν υπερωρίες. Αν ζητήσεις να τις πληρώνεσαι, θα δεις να σε ξυλοφορτώνουν.

Antidrasex

   Ώρα για ποιότητα: http://www.youtube.com/watch?v=7oT0Oy4UABo "η αγάπη μας είναι άθραυστη σαν γυάλινο πυρέξ"

mao_tse_tung

   Αγγελία: Ώριμος πεινασμένος Κυνόδοντας & ανέμελο πεινασμένο Attenberg αναζητούν πρωτοχρονιάτικο τραπέζι για ασέλγειες χωρίς μαχαιροπήρουνα