Να ψοφήσει η κατσίκα τ’αλλουνού

Στις ιδιαίτερες αρετές της ράτσας μας, ωχαδερφισμό και εαυτουλισμό, τις οποίες πολύ καλά γνωρίσαμε μέσα από τις ιστορικές εκπομπές του ΣΚΑΙ, θα πρέπει να προσθέσουμε και την έχω-έτοιμη-τη-λύση-που-ποτέ-δεν-αφορά-εμένα, πανταχού παρούσα στην εποχή της κρίσης.

Αρκετοί Έλληνες θεωρούν ότι η λύση στο πρόβλημα της ανεργίας είναι να δουλέψουν οι Έλληνες στη θέση των μεταναστών και όλους αυτούς τους μετανάστες, που τόσα χρόνια εκμεταλλευόμαστε, να τους βάλουμε στις βάρκες και να τους στείλουμε από ‘κει που ήρθαν. Ξεχνάνε σίγουρα ότι οι ίδιοι τους προσλάμβαναν, είτε γιατί γούσταραν να είναι τ’ αφεντικά είτε γιατί ήταν πολύ πιο φθηνό εργατικό δυναμικό και σκεφτόντουσαν την τσέπη τους. Εκτός αυτού διώχνοντας ή εξαφανίζοντας καλύτερα τους μετανάστες πιστεύουν επίσης ότι θα διαλυθούν και όλα τα φαινόμενα που άρχισαν να εμφανίζονται από τότε που ήρθαν αυτοί οι σιχαμεροί στη χώρα μας, ουρές στο ΙΚΑ, σκουπίδια στους δρόμους, παστωμένα λεωφορεία. Κυρίως όμως ενδιαφέρονται να σωθούν τα σκυλάκια και τα γατάκια, τα οποία τρώνε οι πεινασμένοι μετανάστες, για να μπορούν να τα πατάνε με τα αυτοκίνητά τους.

Οι μετανάστες πάλι είναι οι μόνοι που σου χαμογελάνε μέσα στην πόλη και παρόλο που όλοι χαιρόμαστε όταν αυτό εξοργίζει μερικούς, κανενός δεν περνά από το μυαλό ότι μπορεί και να αισθάνονται χαρούμενοι που ανά πάσα στιγμή μπορεί και να γλυτώσουν από αυτήν τη χώρα.

Μια ολωσδιόλου αψυχολόγητη έκφραση που κυκλοφορεί είναι το «αχ ρε τρόϊκα που μας χρειάζεται», κατά το «ένας Σκυλίτσης χρειάζεται  που κρατούσε καθαρό τον Πειραιά και τον στόλιζε όμορφα τα Χριστούγεννα». Βέβαια στο σημείο αυτό ο κόσμος έχει μπερδευτεί, γιατί η λύση-και η χούντα, είναι όντως εδώ, και θα έπρεπε να είμαστε όλοι χαλαροί και ευτυχισμένοι που επιτέλους έχουμε μια κυβέρνηση που «θα βάλει τάξη».

Κυρίως όμως αυτό όμως που ακράδαντα πιστεύουν οι Έλληνες είναι ότι από την κρίση θα μας σώσει το ελληνικό καλοκαίρι, και μάλιστα η δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι άλλες χώρες. Θεωρούν ότι χάρη στην επιτυχημένη καμπάνια του κ. Γερουλάνου εκατομμύρια τουριστών θα απαρνηθούν Τυνησία, την Αίγυπτο, το Μαρόκο, την Υεμένη, την Ιορδανία, και προπάντων τη Λιβύη, για λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και χωριάτικη σαλάτα. Για την ανέλπιστη επιτυχία αυτή, είναι σίγουρο ότι και η κα πρώην υφυπουργός θα τρώει τα λυσακά της, μαζί με τα χρήματα που του άντρα της, με τα οποία οι Έλληνες έπαψαν πλέον να ασχολούνται έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη.

Οι Έλληνες λοιπόν παρά τις περικοπές, τις φοβέρες, την ανεργία, και τα μειωμένα ωράρια, τα ψέματα και τις διαψεύσεις δείχνουν να περνάνε φίνα  και αυτό είναι εμφανές στις γεμάτες ταβέρνες και μπαρ κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο. Γιατί σημασία έχει να δείχνεις στον κόσμο ότι περνάς καλά. «Όλη μέρα τρως αγγούρι και το Σάββατο είσαι μούρη», που γράφει και ο τοίχος.

Αλλά πάνω από όλα, αν τίποτε από όλα αυτά δεν ευοδωθεί, η τελευταία τους  ελπίδα είναι οι εκλογές. Θέλουν πάση θυσία να εξασκήσουν για άλλη μια φορά το δικαίωμά τους, αυτό το ίδιο που τους έχει οδηγήσει μέχρι εδώ, και καρδιοχτυπούν για την πιο δυναμική ψήφο διαμαρτυρίας, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι επί τη ευκαιρία όλο και κάποιος λεβέντης θα έρθει και κάποια θεσούλα θα τους υποσχεθεί, όλο και κάποιο παιδί τους θα βολέψουν, όλο και κάποιο αυθαίρετο θα περάσει.

Για την κυβέρνησή τους, οι Έλληνες δεν έχουν σαφή λύση και την αφήνουν σαστισμένη να μην ξέρει πια πως να τους φερθεί, να συνεχίσει να λέει ψέματα ή να συνεχίσει να διαψεύδει τα ψέματα που ή ίδια λέει. Να μυξοκλαίγεται ή να τσαμπουκαλεύεται στις δημόσιες εμφανίσεις της; Αλλά τι σημασία πλέον έχει, άλλωστε, για όλα αυτά πάντα φταίνε οι άλλοι…