Για μας τους προσώρας τυχερούς, το καλοκαίρι αρχίζει και τελειώνει
με (μια βουτιά και) μια ταινία σε θερινό. Φέτος, τόσο η πρώτη, όσο και η
τελευταία σινεφίλ έξοδος στέφθηκαν με επιτυχία. Όλως τυχαίως, η πρώτη και η τελευταία, ήταν και οι πιο ενδιαφέρουσες ταινίες που είδα το φετινό καλοκαίρι.
Και τα δύο έργα ήταν αποτέλεσμα ταλέντου και μερακιού και όχι
προϊόντα της βαριάς κινηματογραφικής βιομηχανίας. Πράγμα που σημαίνει πως τα εφέ και τα λεφτά έχουν αντικατασταθεί εδώ από έμπνευση και πολυδιάστατη προσέγγιση.
Και τα δύο καταπιάνονται με μειοψηφίες, με περιθωριακές
ομάδες και είναι ταυτόχρονα αληθινά, αστεία και συγκινητικά. Εδώ που τα λέμε, αυτός
είναι κι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να σε κατακτήσει ένα έργο.
Πιθανότατα, τα έχετε ήδη δει, αν όχι όμως, αναζητείστε τα. Μιλάω για το Pride και την οικογένεια Μπελιέ.
