Σεκόγια

Photo by Jonathan Irish (National Geographic)

Χθες, η Μάνα, ένα από τα σκυλάκια που ταΐζει η Ρουμπίνη στη δουλειά, εμφανίστηκε γεμάτη τσιμπούρια. Το τρομαχτικό ήταν πως 2-3 από αυτά -δεν αντεχόταν να τα μετρήσεις με ακρίβεια- ήταν μέσα στο αριστερό της μάτι. Κι ενώ την καταλυπηθήκαμε και κάθε που την κοιτούσαμε, αναφωνούσαμε: αχ, τι έπαθες! Τι έπαθες! η ίδια αντιδρούσε όπως τα υπόλοιπα 7 αδέσποτα. Λες και δεν συνέβαινε τίποτα καινούργιο, τίποτα κακό. Σκεφτόμουν, αν η Μάνα, ήταν άνθρωπος, θα είχε διαταραχθεί η συμπεριφορά της, θα απέκλινε από την κανονικότητα.

Από ποιά κανονικότητα όμως;

Αχάραγα σήμερα το πρωί, στην στάση του λεωφορείου, μας πλησίασε μια μεσήλικη άστεγη. Άλουστα μπερδεμένα μαλλιά, σκυφτό κορμί-καβούκι, βρώμικο μπουφάν, πάνινα παπούτσια, δυο κακοπαθημένες τσάντες-τι κουβαλούν οι άστεγοι; Έψαχε να πιάσει κουβέντα σαν πεινασμένη. Μπορεί νάταν στ' αλήθεια πεινασμένη, αλλά  η ανθρώπινη επαφή της έλειπε περισσότερο. Κι από τον τρόπο που χαμογελούσε σε όλους, η αγκαλιά ήταν αυτό που λαχταρούσε. Δυσκολευόμουν να την κοιτάξω. Το ένα της μάτι μισόκλειστο από κάποια μόλυνση, όπως της Μάνας. Όμως εκείνης πέρα από τη μορφή, είχε κλονιστεί η μέσα της ισορροπία. Ήταν σαφές πως κάτι είχε μετακινηθεί. Ο χόρος, ο χρόνος, μνήμες είχαν διαγραφεί και κάποιες άλλες προβάλονταν σαν τώρα. Βραχυκύκλωμα. Κι ωστόσο ήταν γλυκύτατη. Άρχισε να μου μιλάει, όπως θα μίλαγε μια μητέρα στην διπλανή της στο παγκάκι της παιδικής χαράς. Μάντευε ή προσπαθούσε με αρκετή επιτυχία να μαντέψει ποια δουλειά κάνω, πόσα παιδιά έχω, ότι πρέπει να είναι καλά παιδιά κι αυτό κυρίως μετράει. Δεν τα καταλάβαινα όλα- της λείπανε δόντια και δεν άρθρωνε σωστά, έσπευδα να συμφωνήσω όμως σε ότι κατέληγε ερωτηματικά, έσπευδα να χαμογελάσω από τύψεις που φοβόμουν να την αγκαλιάσω. Μάντευα, μπορεί κι ολότελα λάθος, πως η κανονικότητα της ζωής της διακόπηκε σε μια παιδική χαρά κι έκτοτε έχασε αυτό που εντός μας ορίζουμε κανονικό. Όχι όμως αυτό που θεωρούν οι άλλοι κανονικό. Όχι αυτό. Μπήκα στο λεωφόρειο και την εγκατέλειψα μόνη με τύψεις για την ανθρωποσιχασιά μου και προσπαθώντας να ορίσω την κανονικότητα. Χωρίς μεγάλη επιτυχία.

Τα πρωινά αποφεύγω να διαβάζω ειδήσεις. Τα κακά νέα είναι ούτως ή άλλως αναπόφευκτα. Πού και πού ρίχνω μια ματιά σ΄αυτές τις υπέροχες φωτογραφίες του Νational Geographic. Σήμερα χάζευα τα εθνικά πάρκα των ΗΠΑ κι έπεσα σ΄αυτό το συγκλονιστικό δάσος από σεκόγιες. Α, μπράβο, σκέφτηκα. Αυτό είναι το κανονικό! Αυτή η απαρέγκλιτη ευθυγράμμιση ανάμεσα στις ρίζες και στον ουρανό. Η σεκόγια είναι η κανονικότητα και το φωνάζει με το τεράστιο κορμί της. Τα σκυλιά το γνωρίζουν. Οι άνθρωποι πάλι, ιδέα δεν έχουμε.