και ζήσαν αυτοί καλά με ένα Oscar

Η χρονιά που πέρασε υπήρξε σε κάτι καλή. Κι αυτό το κάτι ήταν οι κινηματογραφικές παραγωγές. Αν συνόψιζα τις ταινίες που είδα, θα έλεγα πως χαρακτηρίζονται από την επιστροφή του γουέστερν στα καλύτερα του αλλά και από τη σφραγίδα δύο σχετικά νέων ηθοποιών που φέτος διεκδικούν βραβεία Όσκαρ πρώτου γυναικείου και ανδρικού ρόλου με συμμετοχές σε περισσότερες από μία προτεινόμενες ταινίες.

Στα εξαιρετικά γουέστερν συγκαταλέγονται τα: "Πάση θυσία", "νυκτόβια πλάσματα", τα αδίκως αγνοημένα από τις οσκαρικές υποψηφιότητες "Τσεκούρι από κόκαλο" και "μισητοί οκτώ", " αλλά και το ρουμάνικο "Άφεριμ" που δεν ξέρω γιατί δεν προτάθηκε για ξενόγλωσσο. 

Οι ηθοποιοί που κυριάρχησαν ήταν οι Άντριου Γκάρφιλντ, με πολύ καλές ερμηνείες στα "Hacksaw Ridge" και "Silence" και η Έιμι Άνταμς, πρωταγωνίστρια στα "Nocturnal Animals"  και στο "Arrival". 

Ο Γκάρφιλντ δεν είμαι σίγουρη ότι μου είναι συμπαθής. Για να ακριβολογήσω, δεν μου είναι αντιπαθής γιατί είναι τόσο καλός ηθοποιός, διαφορετικά θα τον κατέτασα στην κατηγορία Ματ Ντέιμον: το αντίστοιχο σε ηθοποιό του σουρσίματος κιμωλίας σε μαυροπίνακα. Ωστόσο, θεωρώ δικαιότερο, το α' ανδρικό να το πάρει ο ταλαντούχος (σε αντιδιαστολή με τον αδερφό του) Κέισι Άφλεκ.

Αντίθετα, η Έιμι Άνταμς δε είναι μόνο ταλαντούχα αλλά και αξιολάτρευτη. Φέτος, βέβαια, ερμηνευτικά, τρώει τη σκόνη δύο τεράτων: της Μέριλ Στριπ που δεν θα είχε αντίπαλο με τη Florence της, αν δεν υπήρχε η Ιζαμπέλ Υπέρ στο "Εκείνη".

Πέρα από το γουέστερν, οι φετινές παραγωγές στρέφονται σε σενάρια που ενδιαφέρουν το θεατή. Ως τώρα, είχαμε τόσο εθιστεί στο «ζήσαν αυτοί καλά» που κάθε κόντρα αφήγηση, τη θεωρούσαμε ημιτελή. Ίσως γιατί υποσυνείδητα την καταγράφουμε ως απειλή. Αν το παραμύθι δεν τελειώσει ωραία, θα χουμε ανήσυχο ύπνο, εφιάλτες, αϋπνία. Ίσως γιατί στην αληθινή ζωή, ελάχιστους προ του τέλους μακαρίζουμε και προκύπτει η ανάγκη του νανουρίσματος ως βάλσαμου κατά της πραγματικότητας.

Ειδικά, οι χολυγουντιανές ταινίες, ήταν ως πρόσφατα τόσο προσκολλημένες στη διήγηση μιας ιστορίας επιτυχίας, που προσπαθούσαν να χωρέσουν στα πιο παράδοξα σενάρια το αμερικάνικο όνειρο: Ο άστεγος θα έβρισκε τρόπο να πλουτίσει, ο ναυαγός να διασωθεί με σχεδία στον ωκεανό, ο ξεχασμένος στον Άρη να επιβιώσει κάνοντας το σκατό του παξιμάδι (σε ένα ρεσιτάλ κακής ηθοποιίας), η θαμμένη στο χώμα να αναστηθεί (αλλά εδώ ρισπέκτ στον Ταραντίνο), η νοικοκυρούλα να εφεύρει τη σούπερ ευπώλητη πατσαβούρα, ο κατασπαραγμένος από την αρκούδα να ανανήψει. Εν ολίγοις και με εξαίρεση τον Σκρατ, όλοι οι στοχοπροσηλωμένοι θριαμβεύουν τόσο εμμονικά που πέρα από την κούραση της επανάληψης, ο τρόπος της αφήγησης περνά σε δεύτερη μοίρα κι ο θεατής απομένει να παρακολουθεί μια ιστορία μη ρεαλιστική, συχνά καρτποσταλική και εντέλει αδιάφορη. Εν προκειμένω, ο Σαίξπηρ δεν θα ‘χε καμιά τύχη ως σεναριογράφος στη Μέκκα του κινηματογράφου.

Στο 2016 όμως, ανάμεσα στις πολλές καλές ταινίες που διεκδικούν διακρίσεις, είναι κάποιες με φρέσκια-για τα δεδομένα του Χόλυγουντ- προσέγγιση. 

Επικεντρώνονται στους ήρωες, σε ανθρώπους γκρεμισμένους, ηττημένους, στην αλήθεια, στο χτίσιμο των χαρακτήρων  κι όχι στο εύπεπτο  σενάριο. 

Επιτέλους δηλαδή. 

Τα Πάση Θυσία (Hell or High water), Moonlight και το "μια πόλη δίπλα στη θάλασσα" (Manchester by the sea) επιδιώκουν να σε παρασύρουν και το πετυχαίνουν. Και στις τρεις αυτές ταινίες, τις υποψήφιες για την  ανώτερη οσκαρική διάκριση, οι άνθρωποι έχουν σάρκα και ψυχή, οι λεπτομέρειες μετατρέπουν την αφήγηση σε χειροπιαστή πραγματικότητα, οι ιστορίες πάλλονται από αλήθεια, η σκηνοθετική ματιά διαθέτει φρεσκάδα, οι ηθοποιοί είναι οι ρόλοι τους κι εγώ, ως θεατής αγωνιώ για την τύχη τους. Και οι τρεις αυτές ταινίες, διακρίνονται για την καλλιτεχνική αρτιότητα σε όλα τα επίπεδα. Χάρμα οφθαλμών.

Βέβαια αν κάποια από τις παραπάνω ταινίες κερδίσει το όσκαρ καλύτερης ταινίας, θα επανέλθουμε στις ιστορίες με καλό τέλος, αλλά αυτή θα είναι μια αποδεκτή κοινοτοπία .

Συνοπτικά, οι υποψήφιες για το βραβείο είναι παρακάτω:

·         «Arrival» Συγκαταλέγεται κι αυτή στις ιστορίες επιτυχίας με ολίγον από φιλοσοφικό προβληματισμό που νομίζω πως προβληματίζει μόνο το σεναριογράφο. Πλεονέκτημα της ταινίας η πανέμορφη και εκφραστική Έιμι Άνταμς. Από όλες τις ιστορίες με εξωγήινους, προτιμώ το Mars Attacks του Τιμ Μπάρτον και μόνο που έχει αυτή τη θεϊκή σκηνή:

·         «Fences» Εξαιρετικές ερμηνείες, πολύ καλό θέατρο (αλλά εδώ λέγαμε για σινεμά).

·         «Hacksaw Ridge». Αγαπώ τον σκηνοθέτη Μελ Γκίμπσον. Οι ιστορίες του δεν είναι απλά δυνατές, σε γρονθοκοπούν κι όταν απομακρυνθείς από το σινεμά, σε ξαγρυπνούν, αλλά αυτή –χωρίς να αποτελεί εξαίρεση-είναι άλλη μια (πραγματική μάλιστα) ιστορία επιτυχίας και νομίζω ο αγαπητός Μελ μπορούσε και καλύτερα. Αν και η καλύτερη των λοιπών προτεινομένων με παρόμοιο concept.

·         «Hell or High Water» Μακράν η καλύτερη ταινία όλων.

·         «Hidden Figures» Νομίζω κοιμήθηκα. Δεν είμαι και σίγουρη. Α, ναι. Κοιμήθηκα και τα όνειρα που είδα είχαν πιο ενδιαφέρουσα υπόθεση από την ταινία. 

·         «La La Land»  Διαθέτει με διαφορά τους αντιπαθέστερους πρωταγωνιστές. Ναι, χορεύουν και τραγουδούν καλά, αλλά θα προτιμήσω τον Κώστα Βουτσά και τη Μάρθα Καραγιάννη σε έναν παλιό καλό Δαλιανίδη. Στο La La Land θα κοιμηθώ, όσες φορές κι αν το δω και δεν φταίει που είναι μιούζικαλ. Φταίει που δεν είναι Μουλέν Ρουζ, ας πούμε.

·         «Manchester by the Sea» Υπέροχο όπως είπα ήδη αλλά όχι τόσο υπέροχο όσο το "Πάση θυσία".

·         «Lion» Έχω την εντύπωση πως έπρεπε να τελειώσει κάπου στη μέση. Βέβαια έτσι δεν θα είχε η Νικόλ Κίντμαν την ευκαιρία να δώσει ρέστα υποκριτικής σε έναν –σχεδόν- μονόλογο.

·         «Moonlight» Θες να μιλήσεις για ρατσισμό, βία, απομόνωση; Κάντο όπως ο Μπάρι Τζένκις εδώ και όχι τόσο βαρετά όπως ο Θίοντορ Μέλφι του "Hidden Figures".

Υποψήφια ταινία για πρωτότυπο σενάριο είναι και ο Αστακός των Λάνθιμου-Φιλίππου, η οποία αφηγείται όχι μόνο την πιο πρωτότυπη ιστορία αλλά την πιο πρωτότυπη, μίλια μακριά από τις συνυποψήφιές της. Μένει μόνο να δούμε αν είναι ανυχτόμυαλοι εκεί στην Ακαδημία.