Γεια σου λοιπόν 2016

Το 2016 ξεκίνησε με ένα προαναγγελθέντα θάνατο και συνέχισε με άλλους τόσους.

Λένε, ήταν μια φονική χρονιά, μα και ποια δεν ήταν.

Τώρα που φεύγει, καθώς και τότε που τη ζούσα, μου φάνηκε μια χρονιά εμβάθυνσης. Όχι σε νέα πράγματα, σε γνωστά, αλλά σε έναν κύκλο επανάληψης πιο κοντά στο κέντρο. Πού θα μου πάει, κάποια στιγμή, θα ευστοχήσω.

Μια χρονιά κατανόησης, λιγότερων λόγων, περισσότερης σκέψης, πιο κοντά στην απλότητα.

(Αυτά τα λέω γιατί έγραψα τα λιγότερα ποστ από καταβολής του μπλοκ.)

O καταρράκτης της Στρώμης φωτογραφημένος από τον Λεωνίδα

Και συνεχίζω ακάθεκτη:

Φέτος, συμφιλιώθηκα λίγο περισσότερο με τους νεκρούς.

Στάθηκα μπροστά σε έναν τάφο και λούστηκα ευγνωμοσύνη για τη ζωή. 

Το 2016 ήταν όπως πρέπει να είναι κάθε χρονιά που μας σπρώχνει ένα βήμα εγγύτερα στο τέλος. 

Αν κάτι φωνάζει πως τελειώνει, άκουσε το. Αυτό είπα φέτος κι ας μην ακούω ακόμα καλά. 

Ας νιώσουμε όπως και όσο μπορούμε. Κι ας είμαστε ευγνώμονες για τη ζωή πριν το θάνατο. Για όσα μας έδωσαν αυτοί που φύγανε. Για το πόσο τυχεροί υπήρξαμε που ζήσαμε δίπλα τους.

Ας αγκαλιάσουμε χωρίς ενοχές όσους ζωντανούς το αξίζουν, χωρίς να νοιαζόμαστε για το ροζ, το γλυκανάλατο, για ό,τι μας σκαλώνει να μην ευτυχούμε. Είναι λυτρωτική η βλακομάρα λέω, και να χαθεί στο πυρ το εξώτερον το κυνήγι της πόζας, της σοβαροφάνειας, του δήθεν.

Δηλαδή φέτος, λίγο περισσότερο κατάλαβα ένα-δυο κλισέ κι αυτό με κάνει να βλέπω τα κλισέ με μεγαλύτερη επιείκεια.

Το 2016 ήταν μια χρονιά όπου συνεχίζω να μην ξέρω ποια είμαι, αλλά που με χαμόγελο κατανοώ γιατί διάλεξα να με λένε σύννεφο.

Σ΄ευχαριστώ 2016 και μην ακούς όσα σου σούρνουν - που σιγά μην και σε νοιάζει. 

Εσύ τη δουλειά σου την έκανες με δυνατή και καθαρή φωνή.