Άνοιξη, άνοιξε, γιατί δεν αντέχω

The air was thick like honey

Looking through the room

The room had open windows 

To let the springtime through 

Ανοίγεις το παράθυρο, σε πνίγει η γλυκύτητα, απότομα το ξανακλείνεις, σε πνίγουν οι σκέψεις, κι αυτό επαναλαμβάνεται πολλές φορές, μέχρι να ταϊστεί και να χορτάσει το θυμικό σου. Γυρίζω το κεφάλι και τη βλέπω σκεφτική-έτσι-λέω-εγώ-τώρα, μέχρι κι εσύ νομίζεις ότι αν μπορούσε να σκεφτεί θα αναρωτιόταν  τι θα μας ξημερώσει, αλλά αν είχε φωνή θα μας ρωτούσε, πώς να τα προλάβουμε κι αυτή τη φορά· να μυρίσουμε χορτάρια τρυφερά, να κρυφτούμε πίσω από πυκνές συστάδες θάμνων, να κυλιστούμε στους απαλούς αγρούς, να ρουφήξουμε απ’τα πέταλα τις δροσοσταλίδες μιας αυγής, να σκάψουμε το ξεραμένο χώμα μέχρι να αποκαλύψουμε τη δροσιά που κρύβει μέσα του, να τα ρημάξουμε όλα μέχρι να βρούμε αυτό που ίσως και να αναζητούσαμε-έχοντας ξεχάσει τι,

κι εκεί, σαν το βρούμε, να απλωθούμε, να ξεχαστούμε, να μείνουμε μέχρι να περάσει αυτή η αναπάντεχη εποχή, μέχρι να ξαναμπούμε στα κουκούλια μας, ένας γύρος όλος-κι-όλος, ένας κύκλος τριγύρω μας, ένας κύκλος-γύρος.

Αυτή η εποχή σε ξεθεώνει, σε τραντάζει συθέμελα, σε κάνει να τα θέλεις όλα, ξανά και πάντα από την αρχή, όπως τότε στις λείες θύμησες των παιδικών σου χρόνων, σου τάζει μέλι στ’ακροδάχτυλα, σου σφραγίζει με γύρη τα χείλη, σε γεμίζει με ηδονές λεμονανθών, κόκκινης φράουλας και καψαλισμένης καραμέλας. Και σαν ξεφύγεις, σταματάς σε κάθε νεραντζιά της πόλης ρουφώντας το άρωμά της, κοιτάς τον ουρανό, σκοντάφτοντας στα ρείθρα του δρόμου, σου ξεφεύγουν ματιές στα παλίμψηστα στενά κι ανακαλύπτεις στις γωνιές τα ξέφτια του χειμώνα, και αναβλύζει μέσα σου η επιθυμία να τα μπαλώσεις όλα αυτά πριν προχωρήσεις στη καθυστερημένη-πια-διεκπεραίωση των τετριμμένων. Και να’σαι πάλι πίσω από το παράθυρο, με τις εικόνες στο τζάμι κολλημένες-είναι αυτές ή είσαι εσύ; Είναι η έφηβη που σε απορρίπτει ή η ενήλικη που σε ζυγιάζει; Είναι η νιότη σου που σε προκαλεί; Οι θάλασσες που περιμένουν να σε αγκαλιάσουν, οι αέρηδες να σε ξελογιάσουν, η άνοιξη που σε εκλιπαρεί, κι εσύ εκεί, κολλημένη στο τοίχο, να κοιτάς το παράθυρο που δεν λέει να ανοίξει.