Κρίτη

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια όμορφη χώρα που τη λέγανε Κρίτη. Η χώρα ήταν τόσο ωραία, το κλίμα της τόσο γλυκό, τα χρώματά της τόσο καθαρά που οι κάτοικοί της οι Κριτικοί, πίστευαν πως κάτι πολύ καλό είχαν κάνει, για κάτι πολύ σπουδαίο άξιζαν, οπότε και δεν χρειαζόταν να κοπιάσουν περισσότερο. Ήταν ήδη τέλειοι και με βάση αυτή τη συνειδητοποίηση, έκριναν όποιον δεν ανταποκρινόταν στις προδιαγραφές της τελειότητας και κυρίως όποιον καταπιανόταν με μια καινούρια προσπάθεια, η οποία, φευ, πολύ απείχε από το να κερδίσει το βραβείο. Το ένα και μοναδικό βραβείο που άξιζε να δοθεί σε κάτοικο αυτής της χώρας. Αυτό της άσπιλης, της αγγελικής και αγίας τελειότητας.

Επειδή κι οι λίγοι που προσπαθούσαν κάτι να κάνουν, σύντομα αντιμετώπιζαν την κριτική των υπόλοιπων και φυσικά την κατακραυγή και το μένος τους, σύντομα απογοητεύονταν και τα παρατούσαν πιάνοντας στασίδι στις τάξεις των αενάως κρινόντων και ουδέποτε κρινόμενων. Ήταν μια δουλειά σίγουρη η συνεχής κριτική και κάποιοι κατάφερναν να βγάζουν χρήματα απ’ αυτήν. Άλλοτε τη βάφτιζαν πατριωτισμό, άλλες φορές άσκηση ελέγχου, άλλοτε τη λέγανε αξιολόγηση, δημοσιογραφία, εγκριτική διαδικασία, κριτική στο πλαίσιο του ανταγωνισμού, κριτική στο πλαίσιο του έξυπνου υφιστάμενου, του εξυπνότερου προϊστάμενου, του ξύπνιου συναδέλφου, κριτική που απέρρεε από την αγάπη του γονιού, δηλαδή γονική φροντίδα, σχολιασμό μεταξύ συγγενών και φίλων και πάει λέγοντας. Γενικά είχε πολλά ονόματα γιατί δεν σταμάταγε πουθενά και δεν περιοριζόταν ούτε σε φύλα ούτε σε ηλικίες ούτε σε κοινωνικές τάξεις. Εννοείται πως πάντα, μα πάντα, το αποτέλεσμα της κριτικής δεν χρώσταγε καλό σε κανένα κι έτσι στο τέλος κανείς δεν άκουγε καλή κουβέντα από το στόμα των Κριτικών. 

Μ’ αυτά και με κείνα, έφτασαν τα πράγματα στο απροχώρητο. Εκτός της παύσης κάθε εργασίας, επήλθε στην Κρίτη και εξαφάνιση κάθε λέξης επαίνου, παρηγοριάς, αγάπης, καλοσύνης. Κι όταν χαθήκανε πια οι λέξεις, ξεθώριασαν κι οι έννοιες. Κι επειδή η ομορφιά δεν είναι παρά μια αντανάκλαση της αγάπης, όταν η τελευταία εξαφανίστηκε, χάθηκαν και τα ωραία ακρογιάλια, κιτρίνισαν οι θάλασσες, βούλιαξαν τα βουνά κι ο ουρανός μουρτζούφλιασε κι έπιασε να βρέχει όλη μέρα.

Φωτογραφία του Λεωνίδα

Έβρεχε τόσο πολύ που από την υγρασία οι Κριτικοί δεν μπορούσαν να πάρουν ανάσα και σιγά-σιγά σταμάτησαν να μιλούν.  Κι όταν επιτέλους σιώπησαν, άρχισαν να σκέφτονται κι από κει  και πέρα άρχισαν να ζούνε. Να ζούνε λίγο πιο καλά κι εμείς που δεν είμαστε Κριτικοί και καμία σχέση δεν έχουμε μ’ αυτή τη χώρα, ζήσαμε ακόμα καλύτερα εννοείται.