Καθαρίστριες κατά του κράτους / υπέρ της κοινωνίας

Η θεία μου ήταν καθαρίστρια. Στο δήμο. Νομίζω ότι έβαλε και μέσο για να την πάρουν. Ίσως να ξεχρέωσε κάποιες αφισοκολλήσεις. Ήθελε να μαζέψει ένσημα. Ήθελε να τα βγάλει πέρα. Ήθελε να μην έχει ανάγκη τον άντρα της ή τα παιδιά της. Τη βρήκε η αρρώστια όμως και δεν πρόλαβε να βγάλει σύνταξη.

Στη δουλειά οι καθαρίστριες μας χαιρετάνε πάντα με χαμόγελο. Ό,τι και να συμβαίνει. Χωρίς να είμαστε οι εργοδότες τους. Χωρίς να περιμένουν κάτι παραπάνω. Είναι αυτές που μένουν πίσω όταν εμείς γυρίζουμε σπίτια μας. Που αδειάζουν τα καλαθάκια, που καθαρίζουν γραφεία, που κουβαλάνε μαύρες σακούλες, που σφουγγαρίζουν σκάλες και πλαστικά πατώματα, που γυαλίζουν τζαμαρίες. Είναι αυτές που πληρώνονται με μερικά κλάσματα από τα δικά μας μηνιάτικα δουλεύοντας ακριβώς τις ίδιες ώρες. Είναι αυτές που δεν πληρώνονται κάθε μήνα, αλλά όταν η εταιρεία πληρώσει τον εργολάβο τους. Και αν...Είναι αυτές που απολύονται και ξαναπροσλαμβάνονται με μικρότερο ημερομίσθιο, υπογράφοντας κουρελόχαρτα. Είναι αυτές που μας κερνάνε στις χαρές τους.

Μια μέρα βρήκα την κυρία Α. τη βρήκα να κλαίει γιατί ο γιατρός της μετά τη μαστογραφία της είπε να κάνει και υπέρηχο, και είχε αγωνία, μην και της βρουν κάτι, "όπως είχαν βρει σε μια συνάδελφο τα πέρσι και τώρα κάνει ακτινοβολίες". Δεν ήθελε να μου πει ότι ήταν απλήρωτη κάποιους μήνες και φοβόταν πόσο θα της κόστιζε όλη αυτή η ιστορία. Είναι αυτή που με δικά της λεφτά αγοράζει αρωματικό σπρέι και ψεκάζει τις τουαλέτες κάθε Παρασκευή. Και κάθε φορά αποφεύγω να της πω ότι είναι καρκινογόνο.

Από μικρή θαύμαζα αυτούς που μάζευαν τα σκουπίδια. Τα απορρίμματα των ανθρώπων. Τους ρύπους της κοινωνίας. Τις βρωμιές των άλλων. Και τώρα έχω ένα λόγο παραπάνω: Όταν όλοι έχουμε σκύψει το κεφάλι, οι καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών συνεχίζουν να αγωνίζονται. Με τη δικαστική απόφαση στο χέρι στέκονται ίσες προς ίσους απέναντι σε αυτούς που θέλουν να τις πατήσουν, να τις λιώσουν, να τις εξαφανίσουν. Αυτές που καθαρίζουν παλεύουν για το αυτονόητο και το δίκιο τους, πετώντας μας στη μούρη τη βολή μας, αυτές που ποτέ δεν έχουν βολευτεί. Σαστισμένα τα μίντια κοιτάζουν. Εδώ πια δεν χωρά κοινωνικός κανιβαλισμός. Δεν έχουν να πουν για τους μεγάλους μισθούς που παίρνουν, για τη δουλειά που δεν κάνουν, ψάχνουν και δεν βρίσκουν διαφθορά στις συντεχνίες και τα συνδικάτα τους...Είναι σαστισμένα γιατί απλώς δεν το χωρά ο νους τους. Στο μυαλό των καθωσπρέπει πολιτών, των αστών και των πολιτικών, των ανθρώπων που κόπτονται για το αψεγάδιαστο ίματζ, οι καθαρίστριες είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Είναι αυτές που θα μαζέψουν τις ακαθαρσίες όταν οι άλλοι τελειώνουν από τους μπουφέδες και φεύγουν από τα αποχωρητήρια. Είναι αυτές που θα ξασπρίσουν τα λασπωμένα κατώφλια, που θα αδειάσουν τους τενεκέδες με τα ρουσφέτια, που θα σφουγγαρίσουν τη γλίτσα από τα γλειψίματα, είναι αυτές που θα κάνουν ο,τιδήποτε δεν μπορούν να κάνουν οι ίδιοι.

περισσότερες φωτό για τον αγώνα των καθαριστριών εδώ