Μάχες

• Ο Γ. και η Α. έχασαν ένα παιδί από ιατρικά λάθη ∙ όχι του δημόσιου συστήματος υγείας αλλά διάσημων μεγαλογιατρών, απ’ αυτούς που αρθρογραφούν και συμβουλεύουν.  Όταν η Α. , χτυπημένη πια από μια αρρώστια που κατατρώει το μυϊκό της σύστημα, δεν βλέπει τον Γ., εκείνος  την κοιτάει μ’ έναν έρωτα παλιωμένο στα σωστά κελάρια. Το είδος του έρωτα που στήνει στον τοίχο χίλιους χαζοβαλεντίνους.  
• Η Ε., μητέρα τριών παιδιών, παρατάει τη «σίγουρη» δουλειά, τον κενό γάμο, τις εξουσιαστικές οικογενειακές σχέσεις. Διακινδυνεύει να κυνηγήσει το επάγγελμα που αγαπάει και να ζήσει με τον άντρα που την αποκαλεί ευτυχία του. Ο κόσμος της μοιάζει ονειρικός, παράλληλος και συχνά έρχεται σε κόντρα με το δικό μας. Είναι όμως ένας κόσμος υπαρκτός και όμορφος.
• Ο Δ. και η Ρ. συνεργάζονται σε μια εταιρεία που καταρρέει. Είναι το είδος των επιστημόνων που θα μπορούσαν να φύγουν στο εξωτερικό με πολύ καλύτερες προοπτικές. Επιλέγουν να δουλεύουν με σοβαρότητα κι επαγγελματισμό εδώ. Συνεχίζουν να γελούν με όσα τους πονάνε. Μέχρι δακρύων.
• Ο Η. με την Π. και τα δυο παιδιά τους, εδώ και 7 χρόνια, εγκατέλειψαν τις τακτοποιημένες ζωές τους στη Γερμανία για να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Τους είχε λείψει. Ο Η. έχει αλλάξει ήδη πέντε δουλειές κι έχει μείνει πάνω από ένα χρόνο άνεργος. «Δεν ξαναφεύγω έξω. Αν έκανα κάτι τέτοιο, θα ήταν η μεγαλύτερη προσωπική ήττα», μου λέει.
• Όταν η Σ. μιλάει για τον τόπο καταγωγής της, συμπληρώνει πάντα «χωριό μου όμορφο». Δεν έχει παραστήσει ποτέ την πρωτευουσιάνα κι ας παίζει την Αθήνα στα δάχτυλα. «Έχω χρόνια να πάω σε πορεία κι όλο και κάτι καινούριο θα έχει βγει. Τι με συμβουλεύετε να αγοράσω για τα δακρυγόνα;» ρώτησε τη μέρα της διαδήλωσης το φαρμακοποιό. Για μερικούς ανθρώπους μοιάζει τόσο εύκολο να είναι αυθεντικοί.
• Η Ζ. χρόνια έψαχνε και υποψιαζόταν το άτιμο το σύνδρομο. Χρόνια οι ειδικοί την καθησύχαζαν: «δεν έχει τίποτα το παιδί σου!» Και τώρα που οι ειδικότεροι, αναγνώρισαν το μαύρο της το δίκιο, νοιώθει μόνη, μα θα συνεχίσει να παλεύει κι η μοναξιά θα πάψει να την πληγώνει, γιατί στις μάχες που αξίζουν τον κόπο, τα βαρίδια ελαφραίνουν.
• Η Κ. γελάει κι ένας πληκτικός εργασιακός χώρος 100 τετραγωνικών φωτοβολείται. Άνθρωποι από το δικό μας και από άλλα τμήματα περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο της για συμβουλές και βοήθεια που πάντα βρίσκει χρόνο να προσφέρει. Τις μέρες που λείπει, όλα σκοτεινιάζουν.
• Ένας έφηβος οφείλει να δείχνει κουλ. Γι' αυτό κρύβει τα ποιήματα στο βάθος της ντουλάπας του.
• Ο μικρός είναι αριστερόχειρας. Η εξωτερική πλευρά της παλάμης του σέρνεται στο τετράδιο και πασαλείβει τις καλλιγραφικές του απόπειρες. Επιμένει όμως να σκαρώνει όμορφα γράμματα κι ας ξαναβγαίνουν μουτζουρωμένα.
• Φεύγω από το σπίτι στις έξι το πρωί, ενώ όλοι κοιμούνται ακόμα. Ο καλός μου -κάθε μέρα- μουρμουράει «να προσέχεις…»  

Ζούμε σε μια χώρα διαφθοράς; Πιθανόν. Είμαστε όλοι διεφθαρμένοι; Σε καμιά περίπτωση. Όχι όσο συνεχίζουμε να δίνουμε μάχες σαν τους ανθρώπους που θαυμάζω, αγαπώ και σέβομαι. Για μένα όλοι αυτοί είναι νικητές κι όσοι επιμένουν πως η Ελλάδα είναι μια χώρα τελειωμένη, για την οποία δεν αξίζει να βγούμε στους δρόμους και να παλέψουμε, δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Δηλαδή, δεν έμαθαν ποτέ ν’ αγαπάνε.  

Το τριαντάφυλλο είναι από το V for Vendetta (προφανώς)