Γεια σου λοιπόν 2016

Το 2016 ξεκίνησε με ένα προαναγγελθέντα θάνατο και συνέχισε με άλλους τόσους.

Λένε, ήταν μια φονική χρονιά, μα και ποια δεν ήταν.

Τώρα που φεύγει, καθώς και τότε που τη ζούσα, μου φάνηκε μια χρονιά εμβάθυνσης. Όχι σε νέα πράγματα, σε γνωστά, αλλά σε έναν κύκλο επανάληψης πιο κοντά στο κέντρο. Πού θα μου πάει, κάποια στιγμή, θα ευστοχήσω.

Μια χρονιά κατανόησης, λιγότερων λόγων, περισσότερης σκέψης, πιο κοντά στην απλότητα.

(Αυτά τα λέω γιατί έγραψα τα λιγότερα ποστ από καταβολής του μπλοκ.)

O καταρράκτης της Στρώμης φωτογραφημένος από τον Λεωνίδα

Και συνεχίζω ακάθεκτη:

Φέτος, συμφιλιώθηκα λίγο περισσότερο με τους νεκρούς.

Στάθηκα μπροστά σε έναν τάφο και λούστηκα ευγνωμοσύνη για τη ζωή. 

Το 2016 ήταν όπως πρέπει να είναι κάθε χρονιά που μας σπρώχνει ένα βήμα εγγύτερα στο τέλος. 

Αν κάτι φωνάζει πως τελειώνει, άκουσε το. Αυτό είπα φέτος κι ας μην ακούω ακόμα καλά. 

Ας νιώσουμε όπως και όσο μπορούμε. Κι ας είμαστε ευγνώμονες για τη ζωή πριν το θάνατο. Για όσα μας έδωσαν αυτοί που φύγανε. Για το πόσο τυχεροί υπήρξαμε που ζήσαμε δίπλα τους.

Ας αγκαλιάσουμε χωρίς ενοχές όσους ζωντανούς το αξίζουν, χωρίς να νοιαζόμαστε για το ροζ, το γλυκανάλατο, για ό,τι μας σκαλώνει να μην ευτυχούμε. Είναι λυτρωτική η βλακομάρα λέω, και να χαθεί στο πυρ το εξώτερον το κυνήγι της πόζας, της σοβαροφάνειας, του δήθεν.

Δηλαδή φέτος, λίγο περισσότερο κατάλαβα ένα-δυο κλισέ κι αυτό με κάνει να βλέπω τα κλισέ με μεγαλύτερη επιείκεια.

Το 2016 ήταν μια χρονιά όπου συνεχίζω να μην ξέρω ποια είμαι, αλλά που με χαμόγελο κατανοώ γιατί διάλεξα να με λένε σύννεφο.

Σ΄ευχαριστώ 2016 και μην ακούς όσα σου σούρνουν - που σιγά μην και σε νοιάζει. 

Εσύ τη δουλειά σου την έκανες με δυνατή και καθαρή φωνή.

Μαίρη Κρίστ-μας

...και τότε η δασκάλα μας ευχήθηκε να είμαστε καλά και να γράφουμε για τις καλές και τις κακές μας στιγμές 

και μας έδωσε αυτήν την κάρτα που χρειαζόταν να τη διαβάσουμε μαζί, όπως πρέπει για τις δύο κολλητές, 

κι εμείς τη μοιραζόμαστε εδώ μαζί με τις ευχές μας για έναν κόσμο καλύτερο από τον προηγούμενο της χρονιάς που αφήνουμε πίσω, όχι ακατόρθωτα πράγματα δηλαδή…

Χρόνια Πολλά

Jupiter lines

Και φτάνεις στην άκρη του νήματος γεμάτος ερωτήσεις, μ’ όλο που ξεχνάς τι ήθελες να ρωτήσεις, το μόνο που θυμάσαι, αυτό που σε τσιγκλάει, από τ’ ανώδυνα προπάντων, και στο τέλος, όταν αποθαρρύνεσαι, αρπάζεσαι από τις ερωτήσεις μπας και σε βοηθήσουν να θυμηθείς. Μα αυτές σαν τη φωτιά, άχρηστο δώρο θεϊκό, θα κάψουν κάθε τι το άχρηστο εντός σου, κι ό,τι άλλο κάψουν θα σου είναι άχρηστο πια· και τότε θα καταλάβεις πως ο χαμένος δεν τα παίρνει πάντοτε όλα.

Κι αν δεν έχεις τις απαντήσεις, θα αλλάξεις τη σειρά των ερωτήσεων, το νόημα δεν έχει σημασία αν δεν το βρεις, κι αν το βρεις δεν θα έχει πια και τόσο νόημα, δεν είναι έτσι; Άλλαξε τη σειρά και θα αλλάξει το νόημα. Δώστους να το διαβάσουν και θα του αλλάξουν το νόημα. Κάθε αναγνώστης είναι μια άλλη ανάγνωση, το είπε ο Πιερ Μενάρ, ο ρεβιζιονιστής του Δον Κιχώτη, το ξέρουν κι οι γραφιάδες που έχουν πάψει να μονομαχούν με τις βεβαιότητες.

Κι όσες λίστες και να φτιάξεις θα διαφέρουν σε κάτι βασικό, το περιεχόμενό τους θα αλλάζει την ώρα ακριβώς που τις σημειώνεις στο χαρτί, πριν αδιαμαρτύρητα στεγνώσει το μελάνι· οι λέξεις, θα χάσουν την υπόστασή τους, αμέσως μόλις καταφέρεις να τις ορίσεις. Στον αγώνα μεταξύ του πράττειν και του γράφειν κερδισμένος θα είναι πάντα ο λόγος, να ξέρεις.