Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω που να τ' ακουμπήσω
Έπεφτε στο όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο
έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι πολύ δύσκολο να ξαναχωρίσει.
Γιώργος Σεφέρης, Μυθιστόρημα
Νύχτα με πανσέληνο, νύχτα με φεγγάρι, νύχτα για βόλτες και ενδοσκοπήσεις, νύχτα στην Αθήνα. Πάλι. Τελείωσαν διακοπές, άρχισαν οι ρυθμοί. Πάμε πάλι. Πώς περάσατε; καλά; μετέωρο με υπονοούμενο. Καλό χειμώνα! Κι εσείς (πρώτοι). Πνίγομαι στο προάστιο. Βρήκα την αιτία, την αφορμή, ψάχνω τη διέξοδο. Θα κατέβω στο κέντρο. Τι υπάρχει; 82 αρχαιολογικοί χώροι ανοιχτοί στο κοινό, λέει το περιοδικό, παραπέμποντας στη σελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού εις μάτην, τίποτε σχετικό δεν βρίσκω εκεί. Στραβοκαταπίνοντας προσπερνώ. Επιλέγω το μουσείο της Ακρόπολης και όχι το Αρχαιολογικό στην Πατησίων - τώρα πια με φοβίζει η περιοχή, είναι ακόμη νωρίς, τελώ σε μέθη και σε χαλάρωση διακοπών, έχω ξεσυνηθίσει την αγριότητα της πόλης, δεν θα μου πάρει όμως πολύ, τη βλέπω να έρχεται στα λόγια και στα γραπτά, την κοιτάω να μαίνεται αφρισμένη, κι εγώ πίσω από το φρούριό μου, ακόμη...
