Μια μέρα σαν κι αυτήν - Γιορτή μουσικής 2012

Ήταν μια μέρα σαν κι αυτήν, πριν πολλά χρόνια, όταν για κάποιο διάστημα έμενα στη μεγαλιώδη μητρόπολη που λέγεται Παρίσι. Ήταν τότε που ζούσαμε ρουφώντας τα πάντα, ξοδεύοντας όλα όσα είχαμε. Που μετράγαμε τις μέρες μέχρι το τέλος του μήνα, αν θα μας έφταναν τα χρήματα. Που διαβάζαμε μετά μανίας, συζητάγαμε απρόσκοπτα, που είχαμε απόψεις χλιαρές και ανεπιτήδευτες, που εύκολα καταρρίπτονταν από τους πιο ισχυρούς και πιο διαβασμένους. Που “κολλάγαμε” με κάποιο τραγούδι ή κάποιον συγγραφέα. Που δεν μας ένοιαζε το ντύσιμο και το φαγητό. Που αποστηθίζαμε τσιτάτα. Που ενημερωνόμαστε από φίλους, μιλώντας στο τηλέφωνο. Τότε πρωτοάκουσα για τη γιορτή της μουσικής.

Πότε ήρθες; Πότε θα φύγεις;

Ξαναγυρίζω στο χωριό, στον αστικό εκείνο τόπο πλέον που επιμένω να αποκαλώ 'το χωριό' όταν όλοι το λένε με το όνομά του, ικανοποιώντας κάπως ενδόμυχα τη ματαιοδοξία τους, αφού τα τελευταία χρόνια χαίρει ιδιαίτερης αναγνώρισης και εκτίμησης από τους ντόπιους ταξιδευτές. Ξαναγυρίζω για τις καλοκαιρινές διακοπές, κι εγώ όπως και οι παιδικοί μου φίλοι, με την οικογένεια, που είναι άλλη από αυτήν που γνωρίζαμε όταν είμασταν παιδιά. Κάθε καλοκαίρι, φέρνει και την αναπόφευκτη επιστροφή της ψυχής στα φίλια χώματα.