Υπάρχει, ίσως για μερικούς παράξενους μόνο, ένα σταθερό
σημείο αναφοράς. Το κέντρο του προσωπικού μας κύκλου, στο οποίο επανερχόμαστε
σαν πυξίδες που συνέρχονται από κώμα.
Ό,τι να ‘χει μεσολαβήσει, το κέντρο παραμένει
σταθερό.
(Κατά καιρούς εφευρίσκω άλλα κέντρα. Με τον καιρό
ξεθωριάζουν, καταρρέουν, μετακινούνται.)
Το δικό μου αμετακίνητο κέντρο είναι το νησί.
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, μετράω ανάποδα τις μέρες στην αρχή, τις ώρες στη συνέχεια, ως
τη στιγμή της εκτόξευσης.
Το νησί δεν είναι μια Ιθάκη. Είναι από μόνο του ταξίδι που βαστάει
χρόνια. Δεν είναι τα παιδικά μου χρόνια, μια και δεν τα πέρασα εκεί.
Αλλά ποιος
τα χρειάζεται;
Παιδικά χρόνια φτιάχνω κάθε
χρόνο.
Βουτάω με απόλαυση στην ετήσια προσμονή και στην ευγνωμοσύνη
της άφιξης.
Είμαι, μόλις κατέβω απ’ το καράβι. Τόσο πολύ, μόνο εκεί.
Η πυκνότητα του αέρα, οι μυρωδιές, οι αχνοί των ξερόχορτων.
Τα χρώματα που τα θαμπώνουν τα μελτέμια και που λίγο καθαρίζουν –ίσα να τα δεις
να στερεοποιούνται και να προλάβεις να τα κλειδώσεις στο νου. Ουτοπικές
αναμνήσεις- δεν έχω ιδέα εντέλει, τι ακριβώς κάνει αυτό το κέντρο σημαντικό σε
σχέση με οποιαδήποτε άλλο και συγχρόνως μπορώ ν’ απαριθμήσω έναν προς ένα,
δεκάδες λόγους κι άλλους τόσους καινούργιους που ανακαλύπτω κάθε χρόνο, καθώς
το ξαναερωτεύομαι.
Όπου κάθε φορά, αναρωτιέμαι. Για πόσο ακόμα θα μου
αποκαλύπτεται; Πόσες απρόσιτες γεννήσεις κρύβει ακόμα κι αν είναι ανεξάντλητος αυτός
ο έρωτας ή είναι κάτι που περισσότερο έχει να κάνει με τη δική μου λαχτάρα να
επανεκκινώ, ν’ αναζητώ, να εφευρίσκω, να γιορτάζω και φεύγοντας, να ‘μαι πάντα
χορτάτη μα κι αενάως διψασμένη. Αλλά να είμαι. Τόσο πολύ, τόσο σαφώς.
Οχτώ, εφτά, έξι, πέντε και πάει λέγοντας.
Οι φωτογραφίες είναι του Λεωνίδα
Σχετικά ποστ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου