Αχ ρε Έλληνα, δεν θα γίνεις Ευρωπαίος, ποτέ, ΠΟΤΕ!

Πιστεύω στις κατηγοριοποιήσεις, μ’αρέσουν οι κοινοτοπίες, με σαγηνεύουν οι παραδόσεις των λαών και ακολουθώ τις σοφίες των ηλικιωμένων. Πιστεύω στα στερεότυπα που αφορούν συλλήβδην τις κοινωνικές ομάδες και τους λαούς. Το συλλογικό ασυνείδητο έχει πρόσβασή παντού και διεισδύει σαρωτικά.

Γιαυτό σας λέω πώς: ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ

Γιατί ανήκουμε στα Βαλκάνια

Γιατί είμαστε ψυχή τε και σώματι Ανατολίτες

Γιατί απλώς δεν θέλουμε να γίνουμε

Γιατί θέλουμε να μπορούμε να περνάμε τα φανάρια όποτε εμείς θέλουμε

Να μην δίνουμε προτεραιότητα σε πεζούς και ποδηλάτες

Να μην δίνουμε φράγκο για τους ΑΜΕΑ, αρκεί να υπάρχουν οι σωστές πινακίδες

Να παίρνουμε το αυτοκίνητο για να πεταχτούμε κάπου όσο κοντά και αν είναι αυτό

Να παρατάμε τα ζώα στο δρόμο όταν δεν μας κάνουν πια

Να ανεβαίνουμε με τα αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια και να κλείνουμε τις διαβάσεις

Να πετάμε κάτω τα σκουπιδάκια μας, ιδιαίτερα ανοίγοντας το παράθυρο του αυτοκινήτου

Να κυνηγάμε και να σκοτώνουμε τα προστατευόμενα και σπάνια ζώα και πουλιά της ελληνικής φύσης

Να κόβουμε δέντρα και λουλούδια από τους εθνικούς δρυμούς

Να πετάμε τα σκουπίδια έξω από τους σκουπιδοτενεκέδες και να γεμίζουμε με μη ανακυκλώσιμα είδη τους κάδους ανακύκλωσης

Να χτίζουμε ό,τι θέλουμε και όπου μας βολεύει και να απαιτούμε να υπάρχουν οι απαραίτητες υποδομές

Να χρησιμοποιούμε πλαστικές σακούλες παντού

Να αφήνουμε τα σκουπίδια μας στα πάρκα, στους δρόμους, στα δάση και στις παραλίες

Να παραγγέλνουμε να φάμε πολλά περισσότερα πράγματα από όσα θα χορταίναμε

Να κάνουμε τραπέζια με πολύ παραπάνω φαγητά από όσο θα χορταίναμε

Να μην τηρούμε ωράρια και προγράμματα

Γιατί μας ενδιαφέρει το επιφανειακό και όχι η ουσία, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους».

Γιατί δεν συμμορφωνόμαστε, αφού αντλούμε περισσότερη ικανοποίηση από τη μη συμμόρφωση. Γιατί είναι προτιμότερο να παρατυπήσεις παρά να υποταχθείς σε κανόνες και αποφάσεις.

Γιατί δεν χρειάζεται να αποδείξουμε σε κανέναν και τίποτε.

Γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος για να λαδώσεις να κάνεις τη δουλειά σου.

Γιατί είναι ευκολότερο να κλέψεις το κράτος παρά να είσαι τυπικός απέναντί του. «Τσάμπα ξύδι, γλυκό σα μέλι».

Γιατί τα παράθυρα των νόμων προϋπήρχαν των παράθυρων των Windows.

Γιατί οι ταγοί της εξουσίας είναι λιγούρικα ανθρωπάρια κι εμείς πρόθυμοι να τους κατακρίνουμε αφού «η καμήλα δεν βλέπει την καμπούρα της».

Γιατί είμαστε ένα από τα παλαιότερα έθνη στον κόσμο, το οποίο έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου και που δεν σκέφτεται καθόλου εθνικά, πόσο μάλλον πολυεθνικά όπως θα άρμοζε. Γιατί εξαντλούμαστε στο κλέος των προγόνων χωρίς να μας περνά από το μυαλό ότι «καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια».

Γιατί το «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» μας θέλγει περισσότερο από το «αν δεν βρέξεις κώλο, ψάρια δεν τρως».

Γιατί πριν ακούσουμε την άλλη πλευρά, την έχουμε καταδικάσει, λόγω προτέρου μη έντιμου βίου, έχουμε την άποψή μας που τη διατηρούμε no matter what. Μόνο που αυτή η καθαρά ωφελιμιστική και εγωτική συμπεριφορά και νοοτροπία, δεν βοηθά την ομάδα. «Όπου κατουρούν πολλοί μαζί, κυλάει το ποτάμι». Δεν έχουμε παίξει μπάλα μαζί, ούτε τα έχουμε φάει μαζί, a priori και a posteriori και de facto.

Γιατί προτιμάμε να σχολιάζουμε και να διαμαρτυρόμαστε και να γκρινιάζουμε ό ένας στον άλλον, γιατί πάντα φταίει ο άλλος. Μέχρι που φτάσαμε στην “κρίση”, το υπέρτατο άλλοθι κι «εκεί που μας χρωστούσανε μας πήραν και το βόδι”.

Δεν θέλουμε να υπακούμε σε κανόνες που μας ξεβολεύουν από τη γλυκειά μας ζωή έτσι όπως τη διαμορφώσαμε και την υπερασπιζόμαστε, που βοηθάνε την πλειοψηφία και όχι τη μικροψυχία μας. 

Δεν θέλουμε να συμμορφωθούμε και υπάρχουν χίλιες δικαιολογίες γι’αυτό.«Του κλέφτη κλέψανε κουπί κι αυτός τους κλέβει βάρκα».

Δεν θέλουμε να βγούμε από το ευρώ, αλλά δεν θέλουμε και να αλλάξουμε ή θέλουμε να βγούμε από το ευρώ χωρίς να αλλάξουμε ή θέλουμε να βγούμε από το ευρώ και θέλουμε να αλλάξουμε. Και κάποιο από αυτά θα ισχύει βάσει σωρείας ορθολογικών και πειστικών επιχειρημάτων. Κάτι θα ισχύει, για κάποιον από εμάς. Εμείς θα ζήσουμε είτε με τη δραχμή είτε με το ευρώ.

Δεν θέλουμε να κάνουμε καμιά δουλειά που να απαιτεί προσωπική ενασχόληση και κόπο, απλώς θέλουμε η δουλειά να γίνει, γιατί έτσι θα πάει μπροστά η εταιρεία, ο σύλλογος, η χώρα. Η δουλειά πρέπει να γίνει από κάποιον άλλον: στο σπίτι συνήθως είναι η γυναίκα, στην εταιρεία το upper management, στο πεζοδρόμιο ο δήμος, στο δρόμο το κράτος (ή δήμος-εδώ πέφτουμε σε αλληλο-επικάλυψη ή διαμάχη εξουσίας), για την προστασία του περιβάλλοντος υπεύθυνη είναι η συνθήκη του Κυότο. Και φυσικά για τα μεγάλα και τα ανυπέρβλητα «έχει ο Θεός» (αλλιώς «insa Allah»), και αμελώντας το ήμισυ του «ο άνθρωπος ό,τι μπορεί κι ο Θεός ό,τι θέλει».

Στα πάντα είμαστε large εκτός από το κράτος, λες το κράτος είναι κάτι άσχετο από εμάς. Εμείς ζούμε στους δρόμους και στις πλατείες που καθαρίζουν τα συνεργεία του «φίλου»-εργολάβου του δήμαρχου. Εμείς φτιάχνουμε τα «δοτά» συνδικάτα και τους συλλόγους-φαντάσματα. Αν δεν υπήρχε η ανθρώπινη αδυναμία, η λιγούρα της εξουσίας, η απληστία των δυνάμει κρατούντων δεν θα υπήρχαν όλα αυτά.

Και αφού γκρίνιαξα ως δεινοπαθούσα Ελληνίδα, τώρα τι κάνουμε; «Στα σκατά που έμπλεξες πρέπει να κολυμπήσεις». Το ποστ με ταρακούνησε. Με παρακινούν οι απλές απορίες, όσο και τη συμπλόγκερ μου οι παιδικές ερωτήσεις. Τίποτε δεν είναι προδικασμένο, δεν είναι προκαθορισμένη η μοίρα μας. «Αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς, μην περιμένεις να σε ξύσει κανένας άλλος». Σήκωσε την κλίμακα, βάλε τον πήχυ σου, κράτα το ίσο, και προχώρα. Σημασία έχει το (θετικό) αποτέλεσμα. 

Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή: πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι (Ο. Ελύτης Μικρός Ναυτίλος)

Σας είπα μ’αρέσουν οι κοινοτοπίες και οι σοφίες…