Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Και πίστεψα στη μέρα



Σήμερα το πρωί στο γραφείο βρήκα ένα ετεροχρονισμένο πασχαλινό δώρο, ένα objet dart με ένα μήνυμα αναγνώρισης, πασπαλισμένο με μπόλικη αγάπη και απόδειξη φιλίας. Και αφού το απέσπασα από τη μουντή μελαμίνη του γραφείου και το φωτογράφησα σε πιο αισιόδοξο φόντο, αφουγκράστηκα τη στιγμή, ξετρύπωσα την ανάμνηση,  χάιδεψα τις λέξεις και διάβασα:


Ένα από τα πράγματα που ο θείος Άλεξ έβρισκε μεμπτό για τα ανθρώπινα όντα ήταν πόσο σπάνια παρατηρούν ότι είναι ευτυχισμένοι. Ο ίδιος έβαζε τα δυνατά του ώστε να αναγνωρίζει κάθε γλυκιά στιγμή. Θα μπορούσαμε να πίνουμε λεμονάδα στη σκιά μιας μηλιάς μες στο κατακαλόκαιρο, και ο θείος Άλεξ να διακόψει τη συνομιλία και να πει, " Αν αυτό δεν είναι ωραίο, τότε τι είναι; "(*)



 (*) από την παρουσίαση του βιβλίου του Kurt Vonnegut “If this isn’t nice, what is?” στο λατρεμένο brainpickings.org

6 σχόλια:

  1. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! Είσαι ευτυχισμένη και εμείς τριγύρω σου δεν αντιληφθήκαμε τίποτα. Είσαι πραγματικά ευτυχισμένη? Είσαι λίγο ευτυχισμένη? Είσαι εσωτερικά ευτυχισμένη με έναν βουβό τρόπο? Δεν μοιράζεσαι πια αυτές τις στιγμές σου μαζί μας και εμείς παύουμε να σε κάνουμε παρέα να δούμε τι post θα γράψεις.-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι όμορφες όμως αυτές οι μικρές στιγμές ευτυχίας! Και πόσο καθόλου δυσεύρετες τελικά...
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εκεί είναι το κλειδί, να τις αναγνωρίζουμε…καλημέρα Αθηνά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ε, ναι! Αν αυτό δεν είναι ωραίο,τί είναι; Ε; Τί; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή